Christian Signol, W tym życiu albo w przyszłym.

Wydawnictwo: Świat Książki

 Listopad 2006

okładka twarda

 ISBN: 83-24 7-0010-2

Liczba stron: 208  

Christian Signol napisał książkę pełną nostalgicznych wzruszeń, namiętności, a przede wszystkim wspomnień. Bohaterką książki jest siedemdziesięciodwuletnia Blanche, emerytowana nauczycielka, która po wielu latach wróciła do miejsca gdzie zaznała szczęście. W małym domku w górach wraca do wspomnień z okresu młodości i swojej pierwszej, a zarazem największej miłości. To, co wraca z przeszłości próbuje przelać na kartki zeszytu. Mimo to w domku czuje się samotna, bowiem córka rzadko ją odwiedza, a sąsiadów – oprócz Edmonda - niestety brakuje. Wiedziała też na wzgórzach Vercors śnieg zalega przez sześć miesięcy w roku i życie jest nieco utrudnione.  

Blanche wraca do czasów swojego dzieciństwa, życia w górach, marzeniach, śmierci ojca, wyjeździe do większego miasta, możliwości ukończenia szkoły, zyskania dyplomu, śmierci matki i otrzymania propozycji swojej pierwszej pracy. Mimo obaw Blanche decyduje się wrócić w góry. Pewnego dnia w Chaliére w listopadzie pojawił się przed szkołą nieznajomy mężczyzna, który poprosił Blanche, aby ta nauczyła go czytać. Tak młoda kobieta poznała węglarza Juliena i z dnia na dzień obserwowała jego postępy w nauce i podejściu do życia. Nastały jednak lata II wojny światowej, które zmieniły wszystko w życiu Blanche. Po traumatycznych przeżyciach trudno jej wrócić do normalnego trybu życia.

Blanche spisując swoje wspomnienia głęboko przeżywa swoją przeszłość. Opisuje radości, smutki, nieszczęścia. Nie spieszy się, często odrywa się od pracy, słucha odgłosów dobiegających z zewnątrz. Narrator informuje czytelnika, bowiem, co się dzieje w domku Blanche, gdy ta nie pracuje nad swoimi notatkami: opieka nad Edmondem w czasie choroby, spacery do miasteczka i starej szkoły, gdy nie ma jeszcze śniegu, przejmującą samotność, jaką odczuwa Blanche.

 Lubię takie książki, gdzie nie ma pośpiechu, a wszystko zwalnia. Signol w sposób prosty, ale jakże wiele znaczący, przekazuje nam historię Blanche. Wydaje się, że nie potrzebny jest tu żaden epicki język. Blanche opowiada o tym, czego nie chciałaby zapomnieć, uwiecznić. Jakże ważna jest, bowiem przeszłość ludzi w podeszłym wieku i w dodatku bliskich. To źródło czegoś wartościowego, minionego czasu, który nie wróci, przeżyć, z którymi nie można tak naprawdę do końca zrozumieć. Ckliwe, filmowe zakończenie zupełnie traci na znaczeniu, gdy mamy do czynienia z całością. To przygnębiająca historia życia starszej kobiety. Polecam tym, którzy chcą zwolnić tempo.