fotografie: Roman Lipczyński
wydanie 2010
stron 240
Jaki jest Wasz stosunek do starości? Czy boicie się jej? Czy potraficie szanować upływ czasu i nadchodzący starszy wiek? Czy darzycie szacunkiem starszych ludzi? Pisząc otwarcie osobiście boję się tylko jednego, aby nie być ciężarem dla innych, pamięć nie przestala szwankować i do końca zachować świadomość.
Za sprawą wydawnictwa Amea na rynku księgarskim w ubiegłym roku pojawił się zbiór opowiadań poświęconych przemijaniu. Wśród autorów odnajdziemy takie nazwiska, jak: Aida Amer, Natalia Bobrowska, Agnieszka Drotkiewicz, Anna Janko, Włodzimierz Kowalewski, Marcin Królik, Roman Lipczyński, Marta Mizuro, Grażyna Plebanek, Beata Rudzińska, Zyta Rudzka, Hanna Samson, Tomasz Sobieraj, Izabela Sowa, Joanna Stróżniak, Michał Sufin, Izabela Szolc. Niektóre dobrze mi znane, z innymi zetknęłam się po raz pierwszy. Jak to zwykle była w antologii tego typu, opowiadania jednakowo nie stoją na tym samym poziomie. Jedne mają bardziej wyrazisty przekaz, stoją na wyższym poziomie, inne są banalne i przeciętne. Wszystkie jednak krążą wokół tematu starości.
Zainteresowały mnie szczególnie opowiadania Agnieszki Drotkiewicz i Anny Janko. W pierwszym Polka pracuje w Wiedniu, jako opiekunka niewidomego staruszka, a w drugim młoda dziewczyna – harcerka przychodzi raz w tygodniu poczytać niewidomej starszej Niemce. O ile w pierwszym opowiadaniu Teresa bardzo się nudzi swoją pracą i poszukuje rozrywki, to w drugim opowiadaniu spotkanie bohaterki z panią Hedwig dodało jej siły do borykania się z trudnościami napotkanymi w życiu. Warto również zauważyć opowiadanie Marcina Królika, w którym elementem, wokół, którego skupiają się wspomnienia o dziadku jest wanna oraz Grażyny Plebanek, gdzie takąż samą rolę wspomnieniową tyle, że o żonie, odgrywa łóżko. W opowiadaniu Hanny Samson córka towarzyszy matce w chorobie i tego, co nieuchronnie ma nastąpić.
Książka oscyluje, wokół jakości życia starszych ludzi, często nieakceptowanych przez społeczeństwo. Starość to głownie cierpienie, ból, cisza, samotność, opuszczenie. Opowiadania wskazują nam, że ze starością należy się jednak pogodzić i nie bać się tego, co i tak nieuchronnie nadciągnie.
Warto nadmienić, że w książce odnajdziemy artystyczne fotografie Romana Lipczyńskiego oraz noty biograficzne samych autorów.
j bardzo sobie cenię tę formę przekazu. Dobre opowiadanie zawiera więcej treści niż obszerna powieść. Dlatego tę książkę przeczytam, wszak porusza ważne sprawy.
OdpowiedzUsuńA ja za opowiadaniami nie przepadam, bo zdecydowanie preferuję dłuższe formy, ale dobre opowiadanie jest lepsze niż słaba powieść. Temat trudny i ponadczasowy. Obawiam się starości, moim marzeniem jest to bym mogła być zdrowa na umyśle i na ciele w takim stopniu, bym mogła sama sobie poradzić z niezbędnymi do życia sprawami i nie była zalezna od kogoś. O to się będę modlić. Cudownie byłoby mieć zdrowe oczy i móc na emeryturze czytać ksiązki, bo teraz czasu brak, móc piec pyszne ciasta, marzy mi się także bycie miłą, kontaktową i towarzyską staruszką :)
OdpowiedzUsuńDodatkowym duuużym plusem, jak dla mnie, są fotografie :)
OdpowiedzUsuńMam zamiar niedługo przeczytać tę książkę. Starość... Najbardziej boję się etapu, gdy zaczną odchodzić wszyscy moi najbliżsi, a ja kiedyś zostanę sama... Ale nie bardzo chcę o tym pisać, to ciężkie myśli. Na dobry wzrok nawet nie liczę, już i tak kiepski jest ;)
OdpowiedzUsuńOpowiadania lubię, bo zawsze można do nich sięgnąć nie koniecznie zaczynając od poczatku książki.
OdpowiedzUsuńNiedopisanie, wzrok mam kiepski i w dodatku zwyrodnienie siatkówki, ale mam nadzieję, że będę czytać:)
Zgadzam się z z tobą Anetko:) Takie staruszki bardzo podziwiam.
pozdrawiam serdecznie