Pelplin 2010 r.
oprawa miękka
stron 166
Książka oparta na wspomnieniach samej autorki, w której opowiada o doświadczeniu, jakie przeżyła w swoim życiu chcąc być, a potem już będąc matką. Doretta Braga była szczęśliwa w małżeństwie, ale dopiero po dwunastu latach wraz z mężem postanowiła zdecydować się na dziecko. Wcześniej oczywiście marzyła o nim, snuła plany, ale najważniejsza jednak była praca i kariera. Pierwsze dziecko straciła, w tym samym niemal czasie, kiedy to w skutek oderwania łożyska zmarło dziecko jej szwagierki. Był to podwójny cios dla rodziny. Mimo to, autorka nie przestała marzyć o dziecku. Ponownie obie kobiety zaczęły spodziewać się dziecka. Doretta Braga opowiada o dziewięciomiesięcznym oczekiwaniu na nie. Niestety wskutek opieszałości i lekkomyślności lekarza prowadzącego, który odwlekał wykonanie cesarskiego cięcia nawet po terminie porodu, jeszcze w łonie matki wystąpił wylew krwi do mózgu dziecka. O tym jednak miała się dowiedzieć Doretta dopiero po porodzie. Od tej chwili trwała bezustanna walka o zdrowie syna. Wielokrotne pobyty w szpitalach, liczne badania, kolejne wykryte choroby. Autorka opowiada o własnych uczuciach, czasami przychodzącej chwilowej rezygnacji, cierpieniu i wewnętrznym bólu. Opisuje jak uczyła się cierpliwości i wytrwałości w pokonywaniu trudności w nauce syna Maksymiliana podstawowych czynności w życiu codziennym. W tym wszystkim miała wsparcie wspaniałego męża i rodziców. Autorka zwraca również uwagę na włoską służbę zdrowia, na niekompetentnych i często mało sympatycznych lekarzy.
To książka, która wzbudza emocje. Pozwala nam również zastanowić się nad naszym życiem, docenić je i uszanować to, co mamy. Małe smutki, jakie przeżywamy, na co dzień nic nie znaczą w porównaniu z wielką walką na rzecz zdrowia i wychowania syna.
***
Doretta Braga
Autorka urodziła się w 1959 roku. Jest mamą Maksymiliana (14lat) i przewodniczącą jednej z sekcji Stowarzyszenia Rodziców z Naszej Rodziny we Włoszech. Stowarzyszenie ma na celu obronę praw dzieci niepełnosprawnych i ich rodzin. Opowiadanie jej autorstwa pt. ,,Pokój” zdobyło w 2002 roku wyróżnienie Nagrody Literackiej ,,Arka uczuć” nadane przez Arkę – Stowarzyszenie Rodziców Dzieci niepełnosprawnych w Seprio.
