Irene Hannon, Pewnego lata.

Pewnego lata Irene Hannon to powieść, której akcja toczy się w miasteczku Waszyngton w stanie Missouri i nad rzeką Missouri. To tu po latach, tym razem nie tylko w odwiedziny, ale na dłuższy pobyt, przymuszona jest wrócić Val z Chicago. To z tym miasteczkiem związane było całe życie jej siostry Karen, która tu została, wyszła za mąż, urodziła córkę i przez lata opiekowała się matką. Tyle tylko, że tym razem nastoletnia córka Karen, Kristen złamała nogę, a po przebytym zawale Margaret potrzebowała stałej opieki przynajmniej przez jakiś czas, aby móc wrócić do jako takiej fizycznej sprawności. Poza tym Karen czuła się sfrustrowana, zaniedbana, podporządkowana i uległa wobec matki, a nastolatka przeżywała jeszcze rozwód rodziców. Wobec prośby siostry, Val decyduje się spędzić lato w rodzinnym mieście. Do tej pory nie za bardzo istniała jakakolwiek nic porozumienia między siostrami. Jej pobyt, sobotnie rozmowy przy kawie, wymiana zdań na temat życia, stanu zdrowia i manipulacji matki, spowodowała, że siostry zbliżyły się do siebie. Poza tym Val dzięki zaplanowanej rehabilitacji matki poznaje przystojnego doktora Davida i jego córeczkę Viktorię. Z kolei Karen nie rezygnuje z przynależności do chóru kościelnego, który zaczął być prowadzony przez Scotta dochodzącego do siebie po samochodowym wypadku.

Pewnego lata stykają się ze sobą losy kilkorga osób, a splot wydarzeń zaważy na dalszym ich życiu. To ciepła powieść opowiadająca o tym, że każdy z nas skrywa w sobie tajemnice, ból po przebytych traumatycznych wydarzeniach i ma nadzieję na lepsze jutro, na zmiany. Mimo odległości, okazuje się, że to, co łączy rodzinę jest stałe i na tyle silne, aby znosić liczne upokorzenia, narzekania i biadolenia, tak jak w przypadku Karen, lub też mimo wielkiej niechęci wrócić po latach do rodzinnego miasta, tak jak to uczyniła Val. Istnieje tu też wskazówka jak sprostać nawarstwiającym się problemom i przeciwnościom. Tu też mowa jest o nadziei, wierze i miłości. Dobra lektura na dni z jesiennym deszczem za oknem.

Irene Hannon, Pewnego lata, wydawnictwo Replika, wydanie 2013, tłumaczenie: Piotr Kuś, okładka miękka ze skrzydełkami, stron 392.

Marek Pernal, Praga. Miasto Magiczne. Spacerownik historyczny.

Nigdy nie byłam w Pradze. Po przeczytaniu książki byłego ambasadora RP W Republice Czeskiej, Marka Pernala, nie opuszcza mnie jednak mgliste wrażenie, że w jakiś sposób się do tej Pragi przeniosłam i poznałam jej ulice niemal od podszewki. Autor bowiem w znakomity sposób prowadzi czytelnika według siebie wytyczonych tras, fascynuje, zaczarowuje, przedstawia praskie klimaty i atmosferę tego miasta. Przy tym nie czyni tego w sposób suchy, ale odnosi się do tła historycznego, społecznego, obyczajowego i ekonomicznego Pragi na przestrzeni wieków. Stąd też znamienny podtytuł Spacerownik historyczny (tak na marginesie ładnie brzmi, prawda?).

Rzeczywiście z książką Marka Pernala można poznać Pragę w sposób wszechstronny. Autor przedstawia zabudowę miasta, następujące zmiany, architekturę budynków, poszczególnych władców, fundatorów, dorobek artystyczny. W tym swoistym przewodniku znalazły się też uwagi praktyczne dla zwiedzających i przybyłych tu turystów w stylu, co warto zobaczyć, a co można ominąć, gdzie warto zajrzeć, dobrze zjeść, aby nie przepłacić, napić się dobrej herbaty, piwa czy kawy. Marek Pernal poleca i odradza, rekomenduje i przestrzega. To niewątpliwie zaleta tej książki. Z drugiej strony prezentując szesnaście wytyczonych tras wskazuje, jaki czas powinniśmy przeznaczyć na daną drogę, które miejsca najlepiej zobaczyć, czego absolutnie nie przegapić, a co, gdy nie mamy za wiele czasu, ominąć. Przy tym dodatkowo w osobnych kolorowych tabelkach nie zapomina przedstawić jakieś ciekawostki czy też anegdoty z przeszłości, które wiążą się z danym miejscem, ale zaczerpnięte w większości zostały z Pragi magicznej autorstwa Angela Marii Ripellino. Przy okazji pokazuje także związki Pragi z Polską. Zwraca uwagę na galerie, muzea, miejscowe skarby i kolekcje.

Marek Pernal zachęca potencjalnego turystę i czytelnika tejże książki do zwiedzania miejsc znanych i mniej znanych. Wskazuje, że najlepiej miejsca oblegane przez turystów odwiedzać wczesnym rankiem. Namawia do swobodnego zapuszczania się w praskie mniej znane i popularne okolice, bo o magicznej sile tego miasta nie stanowi jedynie najstarsza jego część. 

Książka wydana jest w bardzo dobrej oprawie graficznej. Kredowy papier, liczne mapki i bardzo bogata baza fotografii nie pozwoli na pewno na to, abyśmy zgubili się w Pradze. Na mapach oznaczone są między innymi ulice, trasy, zabytki, pomniki. Z kolei fotografie z detalami pokazują omawiany szerzej obiekt. Tekst jest ułożony w trzech szpaltach na stronie, co pozwala na szybkie przyswojenie informacji, a co za tym idzie podczas zwiedzania łatwo wrócić do danego akapitu. Zastosowano małą czcionkę, co oczywiście tutaj w ogóle nie przeszkadza, ale warto zaznaczyć, że jednocześnie nazwy obiektów zostały zaznaczone grubą. 

Moim zdaniem jest to świetna i czytelna pozycja, która w łatwy sposób pomoże poznać Pragę, zwłaszcza tym, którzy planują w niedługim czasie odwiedzić to miasto. Z pewnością warto zaopatrzyć się w ten przewodnik. 

 

Marek Pernal, Praga. Miasto Magiczne. Spacerownik historyczny, wydawnictwo Agora S.A. seria: Biblioteka Gazety Wyborczej, wydanie 2013, okładka miękka,  stron 478.

Arael Zurli, Szatan z papieskiego rodu. Prawdziwe życie Cezara Borgii.

Borgowie byli już wielokrotnie bohaterami książek zarówno powieści historycznych jak i naukowych biografii. Mieszkający w Krakowie Arael Zurli, edytor, muzeolog, artysta malarz i tłumacz, napisał książkę, która łączy niewątpliwie te dwie formy literackie. Ukazał prawdziwe życie Cezara Borgii przez pryzmat osoby fikcyjnej, acz uczestnika wydarzeń, stworzonej na potrzeby powieści. Chodzi tu o narratora książki Diamante di Roma. To dzięki jego opowieściom czytelnik poznaje kanwę rzeczywistych wydarzeń, acz jak to w powieści historycznej bywa, zostały znacznie rozwinięte na jej potrzeby. Książki nie można, więc traktować, jako prawdziwej biografii Cezarego Borgii, bo nie jest to żadna praca naukowa, a jedynie powieść rozwijająca wątki w sposób niepozbawiony sensacji. 

Cezar Borgia (1475 – 1507) był synem Rodrigo Borgii - późniejszego papieża Aleksandra VI – kardynałem, politykiem, kondotierem i księciem. Nie licząc innego przyrodniego rodzeństwa, Cezar miał dwóch braci rodzonych - Juana i Joffrego oraz  siostrę Lukrecję. Jego życie było z góry ustalone przez ojca. Jego zadaniem było zrobić oszałamiającą karierę, jako duchowny, toteż już w wieku zaledwie 16 lat został mianowany biskupem Pampeluny, potem arcybiskupem Walencji, a następnie kardynałem. Brat Cezara, Juan, został mianowany przez ojca, dowódcą wojsk papieskich, ale w nocy z 14 na 15 czerwca 1497 roku zostaje zamordowany. Od tego wydarzenia rozpoczyna się fabuła powieści. Podejrzenia o dokonanie zbrodni spadają na Cezara. 

Cezar Borgia uchodził za intryganta, okrutnika, zbrodniarza, który po „trupach” dąży do wytyczonego celu. Oprócz jego życia, czytelnik bliżej poznaje losy jego rodzeństwa, powinowatych oraz ma do czynienia z innymi barwnymi postaciami epoki włoskiego renesansu. Dobrze zarysowane jest tło historyczne i obyczajowe książki. Chodzi tu szczególnie o walkę o władzę i wpływy wśród wielkich włoskich rodów, ambitne plany francuskich królów, hiszpańską politykę, stosunek papieży do bogactwa i władzy, panujące zarazy i choroby. Pościgi, zdrady, ucieczki, morderstwa, bitwy, koalicje, liczne małżeństwa, koneksje, rozwiązły styl życia, faworyzowanie niektórych osób w imię własnych interesów, wzajemne oskarżenia i rodzinne tragedie – to wszystko jest w tej książce. 

To dobra powieść, którą polecam szczególnie wielbicielom zbeletryzowanej historii. Czytelnik wówczas nie będzie się nudził lekturą, mnogością pobocznych bohaterów, ale czerpał z niej wiele przyjemności.

 

Arael Zurli, Szatan z papieskiego rodu. Prawdziwe życie Cezara Borgii, wydawnictwo Bellona, wydanie 2013, oprawa miękka, stron 448.