Hanna Faryna-Paszkiewicz, Kobusz. Jan Kobuszewski z drugiej strony sceny.

Książkę przeczytałam, a nawet już oddałam do biblioteki, wiec dziś tylko parę dosłownie słów, bo pozycja warta odnotowania. 

Kobusz. Jan Kobuszewski z drugiej strony sceny to bardzo interesująca opowieść o życiu i twórczości znanego i lubianego przez publiczność aktora. To nostalgiczny i sentymentalny powrót do minionych lat, dawnych teatrów telewizji, seriali i kabaretów. To jeden z nielicznych aktorów wielkiego formatu, który mimo sławy, nie czuł się gwiazdą i chronił swoją prywatność. Być może jest to stronnicza opowieść, bowiem biografia napisana została przez krewną Pana Jana Kobuszewskiego. Mam jednak od dzieciństwa wizję tego aktora, jako otwartego, ciepłego i przyjaznego, z wielkim poczuciem humoru. W większości się zgadza, choć okazało się , że prywatnie był zupełnie poważny. Nie jest to zresztą jedyna pozycja w dorobku wydawniczym Hanny Faryny-Paszkiewicz, nota bene historyk sztuki. Warto przeczytać.

 

 

 

 Hanna Faryna-Paszkiewicz, Kobusz. Jan Kobuszewski z drugiej strony sceny, wydawnictwo MANDO, wydanie 2021, okładka twarda, stron 368.

Julia Quinn, Ślubny skandal.

 

Ósmy tom w cyklu Rodzina Bridgerton poświęcony został dwudziestosześcioletniemu Gregory’emu Bridgerton. Widząc szczęśliwe związki swoich braci i sióstr, wierzy w prawdziwą miłość i pragnie miłości. Jest zdeterminowany, aby znaleźć swoją drugą połówkę. Gdy po raz pierwszy zobaczy Hermionę Watson, od razu stwierdzi, że to ta jedyna. Zupełnie nie zwraca uwagi na jej najlepszą przyjaciółkę Lucindę Abernathy. Młoda kokieta postanawia pomóc Gregory’emu zdobyć Hermionę. Lucy i Gregory zostają więc przyjaciółmi. Czują się w swoim towarzystwie wspaniale, dopóki nie zdają sobie sprawy z nowych zupełnie uczuć. Tyle tylko, że Lucy od lat jest zaręczona, a jej wuj nie ma zamiaru dopuścić do zerwania i doprowadzić do ślubu. 

 

Ostatnia odsłona serii Bridgertonów to moim zdaniem pewnego rodzaju rozczarowanie. Może to moja starość przemawia już przez obecny odbiór powieści, ale podkreślam, że powieści Julii Quinn od lat bardzo lubię. Tak jakby autorka wyczerpała już wszystkie pomysły. Pierwsza część powieści jest trochę nudna, a koniec wymuszony, dialogi słabe i pełne powtórzeń z poprzednich powieści cyklu. Brakowało w tym wszystkim pasji, humoru i ciekawych postaci. Wydaje mi się też, że wiele w tej książce jest przerysowane: emocje Gregory’ego, poczucie obowiązku i oddania Lucy, zachwyt nad pięknem Hermiony. Do tego dochodzi szantaż, zdrada i wtrącające się rodzeństwo. Historia dobra, ale frustrująca. Jest oczywiście drugi epilog.

 

Julia Quinn, Ślubny skandal, wydawnictwo Zysk i S-ka, wydanie 2022, oprawa miękka, tytuł oryg.: On the Way to the Wedding, przekład: Agnieszka Dębska, Katarzyna Krawczyk, cykl: Bridgertonowie, t. 8, stron 440.

Eryk Ostrowski, Emily Brontë. Królestwo na wrzosowisku.

 

Eryk Ostrowski ponownie zaskoczył polskich czytelników pisząc biografię Emily Brontë, która ukazała się nakładem wydawnictwa MG. Warto przypomnieć, że jest autorem książek: Tajemnice wichrowych wzgórz. Prawdziwa historia Branwella i Charlotte Brontë oraz Charlotte Brontë i jej siostry śpiące. Tym razem główną bohaterką książki jest Emily. Jak autor przyznaje, było to trudne przedsięwzięcie, ponieważ Emily nie lubiła pisać listów i właściwie nie nawiązała żadnych relacji towarzyskich. Swoje myśli wyrażała w twórczości literackiej, przede wszystkim w poezji. Istnieje więc ubogi zasób dokumentów dotyczących Emily, co jest kontrastem na tle dobrze udokumentowanych biografii Charlotte, Branwella i Anne.

Biografia otwiera intrygujący rozdział zatytułowany „16 cali”. Otóż wkrótce czytelnik dowiaduje się, że tyle mierzyła szerokości (ok. 40,5 cm) trumna Emily, przy długości 5 stóp i 7 cali (ok. 1,70 cm). Mamy też wyobrażenie postaci Emily oraz ówczesnych pochówków.  W książce prezentowana jest sylwetka Emily od chwili jej urodzenia do śmierci. Fragmenty życia prywatnego autor odnajduje w twórczości całego rodzeństwa. Poddaje analizie poszczególne utwory, nawet te pisane w kątach domowych tylko dla przysłowiowej zabawy. W sekretny świat rodzeństwa wprowadzają: Opowieści Wyspiarzy, Dzień w Pałacu Parry’ego, Kroniki Gondalu, Notatki urodzinowe. Autor zwraca uwagę na warunki domowe, stosunki panujące między mieszkańcami, czas jaki przebywała Emily z innymi oraz charakteryzuje wpływ choroby i powrót do domu ze szkoły na jej naturę.

Eryk Ostrowski próbuje odtworzyć naturę psychologiczną Emily, stawia teorie, rozprawia się z utrwalonymi legendami, posiłkuje się fragmentami powstałym na przestrzeni lat artykułów dotyczących życia i twórczości Emily. Przytacza wspomnienia osób, które ją znały (np. Ellen Nussey), refleksje biografów (np. Ellis Chadwick, Winifred Gerin, Elizbeth Gaskell). Autor pragnie rozprawić się z niedomówieniami i przemilczeniami dotyczącymi autorki przypisywanych jej Wichrowych Wzgórz, choć już przecież wiadomo, że powieść napisał Branwell. Zwraca uwagę, że spośród szkiców pozostawionych przez rodzeństwo, w zasadzie tylko grafiki Emily są zawsze rozpoznawalne. Podobnie jak Branwell, Emily znała się też na muzyce. Autor przedstawia też więzi Emily z Anne, Charlotte i Branwellem i doszukuje się w jakim stopniu miały one wpływ na jej twórczość. Charakteryzuje jej półroczną pracę jako nauczycielki w Law Hill. Zwraca uwagę, że po powrocie na plebanię po wypowiedzeniu pracy, Emily skupiała się na pisaniu i obowiązkach domowych. Z kolei w latach 1841-1843 Emily wraz z Charlotte przebywały na pensji Pani Héger w Brukseli. Po śmierci ciotki Elizabath, do Brukseli wróciła już jednak tylko Charlotte.

Wyłania się z tej książki obraz wrażliwej kobiety, pedantycznej, pogodnej, urodzonej optymistki, która nie traciła głowy w nerwowych sytuacjach i która uwielbiała ptaki (miała gęsi: Adelajdę, Wiktorię i jastrzębia Nero, które ciotka Elizabeth usunęła z plebani, gdy Emily wyjechała do Brukseli). To również obraz kobiety, który skrywa sekret i który autor biografii powoli i świadomie odkrywa przed czytelnikiem. Zwraca uwagę, na podobieństwo rzeczywistych wydarzeń z tymi opisanymi w Wichrowych wzgórzach.  Co tak naprawdę więc kryło się za znajomością Emily z Robertem Heatonem z Pendan Hall? Odsyłam do biografii.

To kolejna książka Eryka Ostrowskiego, w którym mamy do czynienia ze "śledztwem" w sprawie literackiego pochodzenia twórczości Brontë, tym razem z naciskiem położonym na życie i twórczość Emily. Podjęcie tych tematów wydaje się niebezpieczne, bowiem łatwo jest popaść w obsesję na punkcie podobieństw, które są trywialne lub przypadkowe. Warto jednak poznawać różne strony widzenia teorii prezentowanych przez badaczy. Biografia jest nietuzinkowa, wciągająca i należy poświecić jej swój czas i uwagę. To bardzo ważna i bardzo dobra książka na polskim rynku.

Warto wspomnieć, że w książce znalazły się również dotąd nietłumaczone na język polski wiersze i proza Emily Brontë. POLECAM.

Eryk Ostrowski, Emily Brontë. Królestwo na wrzosowisku, wydawnictwo MG, wydanie 2022, przekłady: Dorota Tukaj, oprawa twarda, stron 594.