Anna Bichalska, Dom po drugiej stronie jeziora.

         Mimo, że fabuła przewidywalna, mimo, że zbyt dużo występuje zbiegów okoliczności, to jest w tej powieści pewien szlachetny urok, który zachwyca czytelnika od pierwszych stron. Zauważalne jest także poszanowanie języka polskiego w słowie. Autorka wspaniale też uchwyciła proste prawdy życiowe o których zapominamy. Nie czytałam pierwszej powieści w tym cyklu autorstwa Anny Bichalskiej (Wzgórze niezapominajek, wyd. HarperCollins Polska), która wiąże się z częścią drugą poprzez bohaterów, między innymi Lenę i Marcina.

      Powieść Dom po drugiej stronie jeziora zawiera dwie historie: z przeszłości i teraźniejszości, które nierozerwalnie są ze sobą związane. W 1928 r. do willi położonej nad jeziorem w Błękitnych Brzegach przyjeżdża dwudziestodwuletnia panna Maria Jabłońska. W domu Państwa Konarskich przez pewien okres czasu będzie pełnić rolę guwernantki córek zmarłej siostry żyjącej panny Ireny Konarskiej. Chodzi o sześcioletnią Matyldę i nieco starszą Adelę. Jest jeszcze trzecia dziewczynka trzyletnia Łucja. Nowa guwernantka, panna Jabłońska, pragnie nie tylko wypełniać powierzoną jej funkcję, ale również rozwikłać zagadkę ze swojej przeszłości.

      Pewnego lata w 2017 r. w starym domu położonym nad jeziorem w Błękitnych Brzegach należącym do dziewięćdziesięciopięcioletniej Matyldy pojawia się Małgorzata z niemowlęciem, wnuczką Zosią. Małgorzata przywozi ze sobą starą lalkę, ponieważ Matylda słynie z ich naprawy. Miejscem docelowym wyprawy Małgorzaty z Białegostoku są odwiedziny jej przyjaciółki Leny, która znalazła swój azyl i własne szczęście (pierwszy tom). Małgorzata skrywa wewnątrz siebie wielkie cierpienie, w dodatku jako autorka poczytnych kryminałów, straciła moc twórczą. Jest nie tylko babcią, ale i mamą. Tyle tylko, że jej jedyna córka Ida po tragicznym zdarzeniu, nie jest obecnie w stanie opiekować się Zosią. Małgorzata wypomina sobie, że nie była dobrą matką, nie wspierała córki wówczas, gdy powinna, nie była przy niej, gdy tego potrzebowała. O Zosi i wszelkich kłopotach córki dowiedziała się bardzo późno.

         To Błękitne Brzegi staną się azylem spokoju i wyciszenia dla Małgorzaty. Szybo zaprzyjaźnia się z Matyldą, w dodatku dzięki wspomnieniom okazuje się, że kobiety łączy również nić pokrewieństwa. Zaczynają zgłębiać śmierci członków rodziny z przeszłości, wokół których uwarstwiło się mnóstwo tajemnic. Małgosię wspiera sąsiad Matyldy, Jakub. To też mężczyzna z jej dalekiej przeszłości. Wielką rolę w tej książce odgrywają też zachowane i odnalezione zapiski: listy Elizy, wspomnienia Adeli, listy Idy.

      Powieść ma ciekawie skonstruowaną fabułę i zawiera wnikliwą analizę prawd życiowych. Autorka bardzo ładnie odtworzyła atmosferę życia codziennego, jaka panowała w małych miejscowościach okresie dwudziestolecia wojennego. Dodajmy do tego ówczesne stereotypy, surowe wychowanie i wpojone zasady, zajęcia i podział służby domowej. Z wielką troską zarysowana została też atmosfera Błękitnych Brzegów, jeśli chodzi o czasy współczesne. Polubicie mieszkańców tej małej wioski nad jeziorem, zarówno starszych, jak i młodszych. Przyjemna lektura.




 Anna Bichalska, Dom po drugiej stronie jeziora, wydawnictwo HarperCollins Polska, wydanie 2020, okładka miękka, stron 464.