Agnieszka Meyer, Karmin.

Karmin Agnieszki Meyer to powieść, która na długo pozostaje w pamięci. To zresztą zależy od wrażliwości każdego czytającego. W moim przypadku być może chodzi tu o specyficzny styl pisania, który przypomina mi wpisy blogowe Małgosi. Ten język jest płynny, zawieszony w czasie i przestrzeni, niemal poetycki i w dodatku bardzo plastyczny, dzięki czemu miałam wrażenie, że jestem w tych samych miejscach, o których pisze autorka i obserwuję zachowania bohaterów. Styl ten znacznie wychodzi poza nawias popularnej konwencji pisania powieści. 

To opowieść o związkach, pojmowania sensu bycia razem lub też wyboru samotniczego trybu życia, rozumienia szczęścia w różnych aspektach oraz potrzeby pogodzenia się z przeszłością. Wbrew temu, co sądzimy, drugiej osoby nie da się obłaskawić, a tego, co łączy nie uda się do końca wykorzenić, zniszczyć i wydrwić. Autorka pokazuje, że często, to, co stałe, otwarte i prawdziwie, nie jest doceniane. Z kolei to, co owiane kwintesencją tajemniczości i niedomówień, jest pociągające i w konsekwencji fascynujące. Rozróżnić prawdziwą miłość od jej iluzji nie jest łatwo, a imaginacje często kokietują swoim powabem. W szczerych, opartych na zaufaniu związkach nie można też pozostawiać pytań bez odpowiedzi. Ubieranie myśli w słowa jednak jest trudne, a wzrastające tamy wraz z upływem czasu zyskają na mocy i wydają się nie do przebicia. Niedomówienia i niedopowiedzenia gubią, prowadzą do konfliktów i klęski. Książka angażuje czytelnika i niewątpliwie zmusza do refleksji. 

Czworo bohaterów: dwie kobiety i dwóch mężczyzn, a tak różne osobowości i potrzeby. Losy ich zaczynają się splatać. To ludzie dojrzali, mający swoje pasje, zainteresowania i pracę. Max, Niemiec, zakochany jest w Selinie - Polce. Mężczyzna czuje, że dorósł do stabilizacji, założenia rodziny i życia z Seliną. Tyle tylko, że Selina jest młodsza, a praca wymaga od niej ciągłych podróży. Nie do końca chciała ostatecznego określenia i zamknięcia pewnych otwartych dróg. Znajomość z tajemniczym, oczytanym i podzielającym jej zawodowe pasje, Davidem ją fascynowała. Z kolei Amerykanka Jesse pragnie, aby David w końcu się zdecydował. Jego z kolei nie wabił stały związek. Kochał wolność, podróże, szukanie i odnajdywanie mistycyzmu w świecie i wyzwania, a jednym z tych ostatnich była Selina. Jedna miłość nie jest równa drugiej miłości. To, co Max czuł do Seliny nie może być porównywalne z tymi emocjami, którymi obdarowywał Jess. 

Oprócz poruszanej relacji w związkach, autorka wnikliwie pisze o traumie przeszłości. Max świadomy jest swojego pokrewieństwa z Goebbelsem, a ciężar win i ogromny wewnętrzny ból dociera do niego podczas wizyt w Polsce. Z drugiej strony wkraczamy do świata sztuki. Będąc konserwatorem papieru, Selina angażuje się w pracę nad iluminowanym rękopisem prawie tak starym jak irlandzka Księga z Kells. O tym ostatnim zabytku sztuki można zresztą sporo zyskać wiadomości z powieści. W powieści znaleźć można rozważania na temat książek, szacunku ludzi do dorobku kulturalnego, zderzenia przeszłości z teraźniejszością, papieru z elektroniką. „Ludzie zdepczą wszystko” (s.81). W tym wszystkim są też myśli i rozmowy dotyczące rzeczywistości. „A co ty teraz robisz ze swoim życiem? Wiedząc, że masz tak mało czasu” (s.86). Autorka często zresztą wplata w konwersacje bohaterów wskazówki, rady i życiowe prawdy.

Powieść mądra, subtelna, rozważnie napisana i przemyślana zarówno w kwestii emocjonalnej i wrażliwości, jak i merytorycznej. Świadomie autorka dokonała pewnych wyborów, które wpłynęły na ogólny kształt powieści. Pokazuje zderzenie przeszłości z teraźniejszością w różnych jej odmianach. Spory nacisk położony został na relacje międzyludzkie. Książkę należy przeczytać, a wnioski (o ile chcemy) wyłonić samemu.

Agnieszka Meyer, Karmin, wydawnictwo MG, wydanie 2017, oprawa miękka, stron 286.