Anna Pasikowska, Pałac z lusterkami.

Wydawnictwo: Walkowska

 Październik 2010

 ISBN: 978-83-61805-22-9

 Liczba stron: 272

„Pałac z Lusterkami” Anny Pasikowskiej to opowieść o trzydziestoczteroletniej kobiecie, która postanawiała na nowo rozpocząć swoje życie. Do tej pory nie była rozpieszczana pozytywnymi doznaniami i doświadczeniami. Zarówno w dzieciństwie jak i w okresie swojej młodości nie zaznała tak naprawdę prawdziwej miłości rodzicielskiej. Rodzice byli stanowczy, wymagający i dobierali sobie przyjaciół pod względem posiadania majątku. Dziewczyna przez lata czuła się zaniedbywana. Gdy pokochała ze wzajemnością mężczyznę, ten nie zyskał uznania w oczach jej rodziców. Postanowiła, więc na dobre opuścić Szczecin i zamieszkać z mężem Warszawie. Data 11 września zaważy na jej dalszej przyszłości, która nie będzie należeć do szczęśliwych.

Po latach nasza bohaterka o niespotykanym imieniu – Honorata - wraz z córką Małgosią postanawia jednak zacząć swoje życie na nowo i wrócić do rodzinnego miasta. W pociągu poznaje przesympatycznego starszego pana, któremu nie wiadomo, dlaczego dla samej siebie, opowiada historię swojego życia. Zafrasowany pan Andrzej składa Honoracie niecodzienną propozycję. Od tej pory życie Honoraty i jej córki ulega radykalnej zmianie. Zazna jednak nie tylko miłości, ale i cierpienia. Po za tym czekają ją trudne wybory.

Anna Pasikowska prezentuje nam baśń dla dorosłych. To historia Kopciuszka, który ma okazję zamieszkać w pałacu – starej poniemieckiej willi, której ściany wysadzane są kawałkami z lustra. Tak dom pamiętała zresztą z dzieciństwa. Pojawia się też królewicz i jest wielkie wieczorowe przyjęcie. Nic jednak nie jest ani łatwe ani proste. Powikłane są stosunki Honoraty z rodzicami i dziwne jest to, że już po pierwszym przypadkowym spotkaniu kobieta zupełnie rezygnuje z odbudowania utraconych więzi rodzinnych. Mamy tu też wielką dawkę cierpienia i bólu.

Powieść nie ma jednak nic z infantylności. Co prawda denerwujące jest to, że dialogi są tak czasami przesłodzone, eleganckie, że aż przy tym mdłe. Tak jakby wszyscy łącznie z Honoratą przeszli jakąś szkołę ogłady. Oczywiście mam świadomość, że rodzina Wysocickich ma arystokratyczne pochodzenie. Jedyny wyjątek stanowi tu wykreowana postać ekscentrycznej babci, szalonej kobiety ponad osiemdziesięcioletniej, wielbicielki starych samochodów i historii Szczecina. Historia jej życia jest moim zdaniem ukazana przez Autorkę z ciekawej strony, po za tym łączy się ona z wydarzeniami mającymi miejsce na tzw. ziemiach odzyskanych po II wojnie światowej. Z kolei zachowanie samej Honoraty trochę mnie denerwowało. Niby stara się być silna, ale z drugiej strony jest wewnętrznie rozbita. Jej częste biadolenie na los, rozpamiętywanie, rozdrapywanie starych ran, nawet na nowym miejscu.

Mimo wszystko książka może napawać optymizmem i dodać wiary w nadchodzącą przyszłość szczególnie tym osobom, które borykają się z wielkimi życiowymi trudnościami i są na tak zwanych życiowych zakrętach  i w momentach dokonywania wyborów. Powieść napisana jest prostym i klarownym językiem. Jedyny mankament to niestety zbyt mała czcionka. Czytanie takiej książki na dłuższą metę jest bardzo meczące. Mimo to polecam, bo jest to spora dawka energii.