Marek Karpiński, Najstarszy zawód świata. Historia prostytucji.

Wydawnictwo: Iskry

Rok wydania: 2010

ISBN 978-83-244-123-9

Ilość stron: 334

„Najstarszy zawód świata. Historia prostytucji” Marka Karpińskiego to książka wznowiona przez wydawnictwo Iskry. Pozycja bardzo ciekawa, bowiem przybliżająca nam historię najstarszego zawodu od starożytności aż po czasy nam współczesne. Książka ma, więc układ chronologiczny Nie ma tu jednak pikanterii, lecz jest to raczej popularno-naukowe podejście do tematu. Czytelnik poznaje legalną formę prostytucja, jaka miała miejsce w starożytnych greckich świątyniach, prostytutki w Imperium Rzymskim, kupczenie ciałem w okresie średniowiecza, jak traktowano cudzołóstwo i rozwiązłość w okresie reformacji i kontrreformacji, ladacznice okresu baroku, przybytki uciechy w XVII wieku, poznamy temat w wieku XVIII, wiek XIX jako wiem burdeli, a następnie nie zostaną ominięte szalone lata 20. i 30. czy współczesne agencje towarzyskie. Autor nawiązał także do roli Internetu i telefonu komórkowego. Osobiście uważam, że rozdziały poświęcone dawnym czasom są bardziej interesujące.

Dowiadujemy się skąd się wzięło pojęcie „prostytucja”, dlaczego w Polsce utarło się określenie „alfons”, o początkach syfilisu i jego rozprzestrzenieniu się, kto stanowił klientelę ladacznic, kim były metresy, dlaczego kariera prostytutki nęciła dziewczęta. Mowa jest także o handlu ludźmi, przymusowej prostytucji i sprawach finansowych nie zawsze czystych.

Książka charakteryzuje się lekkością pióra, czytana jest, więc z przyjemnością. Autor w sposób błyskotliwy i dostępny dla czytelnika analizuje historię prostytucji nie omijając wtrętów anegdotycznych i aryciekawostek. Autor powołuje się często na prace historyczne, literackie i naukowe. Nawiązuje do czasów Adama i Ewy, starego Testamentu, mitologii Greków i Rzymian. Odwołuje się do świętego Augustyna, cesarza Teodozjusza, Georgio Vasariego, Jerzego Łojka. Wśród źródeł znajdziemy miedzy innymi wierszowany Przewodnik warszawski Antoniego Felicjana Nagłowskiego oraz Suplementu „Przewodnika” z 1779 roku Antoniego Kossakowskiego, w których to znaleźć można bogate zbiory informacji o prostytucji wraz z adresami, kwalifikacjami i stanie zdrowia świadczących usług warszawianek. Znajdziemy tu także liczne odniesienia do wizerunków w działach sztuki. Rozdziały nie są zbyt długie i można je czytać oddzielnie jako eseje na temat interesujących nas czasów.

Książka posiada ładną oprawę graficzną. Znajdziemy także przypisy toteż czytelnik może być usatysfakcjonowany. Polecam lekturę szczególnie tym, którzy zainteresowani są historią życia prywatnego.