Anna Pasikowska, Winogrona bez pestek.

Winogrona bez pestek to druga powieść autorstwa Anny Pasikowskiej. Pierwszą – Pałac z lusterkami również miałam przyjemność przeczytać. Autorka ponownie powiela historię kobiety skrzywdzonej przez los, która oczywiście kończy się happy endem.  

 

Bohaterka powieści to dwudziestoośmioletnia Magdalena, nauczycielka, kobieta młoda i oczywiście nadzwyczaj piękna, z której los już zdążył okrutnie zakpić. Dość szybko ze szczęśliwej mężatki stała się załamaną wdową. Nie mogąc pozbierać się po śmierci ukochanego męża, postanawia przyjąć zaproszenie swojej przyjaciółki z liceum i wyjechać na jakiś czas do Toronto. Przed Magdaleną otwiera się nowy, nieznany i kolorowy świat. Trzeba od razu nadmienić, że akcja powieści dzieje się w roku 1989 mniej więcej w okresie Obrad Okrągłego Stołu. Nic, więc w tym dziwnego, że kobieta jest zachwycona Kanadą. Korzysta z gościnności Sylwii i jej męża i dzięki znajomości angielskiego bardzo szybko znajduje pracę. Dalej to niby proza życia. Niby, bo oczywiście w życiu Magdaleny pojawiają się mężczyźni. A to pilotem samolotu, którym przyleciała do Kanady, okazuje się dawny kolega jej dawnego chłopaka, a to przed drzwiami pojawia się we własnej osobie jej dawny chłopak, a to jej szef zaprasza ją na kolację, a to gdzieś w połowie powieści pojawia się jeszcze kolejny przystojniak, w dodatku szlachetny, bogaty i pochodzący z rodziny z tradycjami.

Pisząc szczerze, właśnie tak gdzieś do połowy byłam trochę rozczarowana powolnym rozwojem akcji. Flaki z olejem. Książka jest jednak napisana stylem, z którego bije ciepło i nadzieja, czego zresztą potrzebowałam w ostatnim tygodniu, że mimo wszystko czytałam dalej. I wtedy drgnęło na tyle, że przeczytałam już migiem do końca. Irytowało mnie jednak to, że Autorka podaje zbyt wiele szczegółów typu: kiedy bohaterka wstała, ubrała się, wyszła z domu, co zobaczyła, kupiła, ugotowała czy zaplanowała. Powieść jest napisana prostym i moim zdaniem ubogim słownictwem, ale jest czytelna i łatwa w odbiorze. Zresztą myślę, że chyba taka ma w końcu być: optymistyczna i dobra w sensie lektury w okresie piętrzących się ciężkich chwil, przeżyć, zmartwień i trosk. Jak najbardziej znaleźć ją będzie można na półce z literaturą kobiecą.

 

Anna Pasikowska, Winogrona bez pestek, wydawnictwo MWK, wydanie 2013, oprawa miękka, stron 318.

Egzemplarz przeczytany dzięki uprzejmości Autorki.