Wolf Serno, Medyczka z Bolonii.

Carla Maria Castagnolo przychodzi na świat w roku 1552 w Bolonii. Nie było w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że jej twarz jest oszpecona przez znamię uważane przez ludzi za znak szatana i wskazanie na praktyki czarownic. Połowa twarzy dziewczyny była koloru rubinowego. Matka, która wychowała ją sama, ukrywa ją przed ludźmi, ale gdy dziewczynka dorasta tłumaczy jej, dlaczego jej znamię na twarzy może przynieść im kłopoty. Szczególnie niebezpieczni mogą być zwłaszcza inkwizytorzy.  Gdy Carla dorasta matka uczy ją fachu krawiectwa. Nie łudzi się jednak, że córka znajdzie męża, a mimo to znajduje się Marco, planujący studia medyczne, który zainteresował się dziewczyną. Co więcej zaszczepia w niej miłość do medycyny i znajduje jej pracę pomocnicy pielęgniarek w szpitalu prowadzonym przez zakonnice. Od tej pory Carla odkrywa swoje prawdziwe powołanie, co więcej zaczyna czerpać wiedzę od doktora Tagliacozzi.

Carla jest dziewczyną skromną, sumienną, zaradną, odważną i upartą w dążeniu do celu, wywodzącą się z ubogiej rodziny. Los nie szczędzi jej upokorzeń. Marzy o wykonywaniu zawodu zarezerwowanego wówczas jedynie dla mężczyzn. Nie mówiąc już o podejmowaniu jakichkolwiek studiów. Rola kobiet w XVI wieku była jasno określona przez społeczeństwo. Autor wyraźnie określa rolę inkwizycji, panującą hipokryzję, ale również opisuje ówczesny styl życia wraz z ubiorem, preferowanym jedzeniem czy sposobami leczenia.

W powieści mamy narrację pierwszoosobową. Carla dyktuje swoje wspomnienia Latifowi mając lat czterdzieści osiem, z czego ostatnich szesnaście spędzonych w odosobnieniu. O tym czytelnik dowiaduje się na samym początku. Książkę czyta się sprawnie dzięki temu, że jest ona oparta głównie na dialogach. Ciekawostką są dołączone cztery drzeworyty przedstawiające rekonstrukcję nosa.

Wolf Serno, Medyczka z Bolonii, wydawnictwo Świat Książki, maj 2012, przełożyły: Eliza Borg, Maria Przybyłowska, okładka miękka, stron 544.