Stephanie Cowell, Claude i Camille. Monet, jego muza i miłość.

Wydawnictwo Bukowy Las

Tłum.: Anna Rojkowska

ISBN: 978-83-62478-12-5

okładka miękka ze skrzydełkami

stron 384



Kobieta w zielonej sukni

Powieść autorstwa amerykańskiej pisarki Stephanie Cowell to książka nie tylko o miłości Claude Moneta i Camille Doncieux, ale przede wszystkim opowieść o prawdziwej miłości francuskiego malarza i jego najbliższych kolegów do malarstwa. Odnajdziemy tu również fascynujące spojrzenia na XIX - wieczny Paryż, życie bohemy artystycznej, borykającej się nieprzerwanie z brakiem pieniędzy i walkę impresjonistów o uznanie malarstwa na paryskich salonach.

Powieść jest pełna impresjonistycznego uroku i czaru. Każdy rozdział ma swoją datację lat, o których jest mowa. Poprzedzony jest także odpowiednim cytatem słów, których autorami byli sam Monet lub jego towarzysze. Poznajemy młodego Moneta, ale co jakiś czas Autorka przedstawia nam życie starego moneta w Giverny, malującego nenufary i piszącego listy do siostry Camille. Moneta poznajemy w Hawrze jako siedemnastolatka, który zarabia rysowaniem karykatur. Dzięki okolicznemu malarzowi Eudene’a Boudinowi, zaczyna interesować się malowaniem pejzaży. Schorowana matka wkrótce umiera, ojciec ma nadzieję, że drugi syn przejmie po nim sklep. Monet marzy jednak o studiowaniu malarstwa. Wybłaga na ojcu i ciotce zgodę na swój wyjazd do Paryża. Tam poznaje nową grupę przyjaciół: Pissarro, Renoir’a, Cezanne’a, Bazille’a razem praktycznie mieszkają i pracują w wynajętej pracowni. Dzięki temu ostatniemu zostaje wykupiony przez ojca z armii. Pewnego dnia Claude wchodzi do maleńkiej księgarni i poznaje Camille. Prosi ją o pozowanie do obrazu w lasku Fontainebleau. Kobieta zgadza się pod warunkiem, że będzie z nią siostra Annette w charakterze przyzwoitki. Claude zabiera ze sobą Bazille’a. Claude zakochuje się w bogatej Camille, przez długi jednak okres czasu nie będzie miał jednak pojęcia, co stało się podczas jednej nocy między jego najlepszym przyjacielem a ukochaną. Camille, która od zawsze marzyła, aby zostać aktorką, decyduje się na życie z Claudem. Nie należy jednak ono do łatwych: ciągle brak pieniędzy na jedzenie, na czynsz. Monet, co jakiś czas ucieka od Camille, nawet wówczas, gdy spodziewała się dziecka. Wielokrotnie pozuje mężowi przez całe życie. Zostaje też matką jego dwojga synów.



Kobiety w ogrodzie

Śniadanie na trawie

Autorka sama przyznaje, że pisząc książkę przeczytała mnóstwo pozycji na temat Moneta i jego kręgu. Warto nadmienić, że w książce odnajdziemy sporządzony spis wyboru obrazów wspomnianych w powieści lub mających dla niej szczególne znaczenie. Powieść została również zapatrzona w notę historyczną, w której Autorka przyznaje, że pomysł na powieść pojawił się podczas zwiedzania wystawy „Źródła impresjonizmu” W Metropolita Museum w roku 1995. Niektóre wydarzenia opisane przez Autorkę zostały zmienione lub zbeletryzowane w celu wzmocnienia dramatyzmu lub osiągnięcia ciągłości akcji. Wiadomości o Camille Doncieux pisarka czerpała ze znalezionego pamiętnika XIX- wiecznego kolekcjonera sztuki, w których mowa jest o zainteresowaniach teatrem amatorskim i marzeniach oraz o pochodzeniu. Najbardziej skomplikowanym bohaterem był dla Autorki najlepszy przyjaciel Moneta, Frederic Bazille, którego twórczość może sugerować skłonności seksualne, o których mowa jest w powieści. Wyobraźnia podsunęła Autorce pomysł na związek Federica z Camille. Prawdą jest, że, Claude wielokrotnie popadał w depresje i co jakiś czas opuszczał Camille. Wydał jednak wszystkie pieniądze na jej leczenie, które nie przyniosło rezultatu. Pod koniec życia Camille w ich domu mieszkały dwie kobiety i ośmioro dzieci. Po śmierci swojej żony zmarłej prawdopodobnie na raka miednicy, Claude poślubił po paru latach Alice Hoschede. Razem wynajęli dom w Giverny, a córka Alice Blanche, wyszła za mąż za syna Moneta , Jeana.



Camille na łożu śmierci

To książka o namiętności, miłości i szaleńczej pasji. Autorka opowiada w sposób lekki i przede wszystkim plastyczny. Czasami miałam wrażenie jakbym czuła zapach farb czy oglądała zadymione wnętrze paryskich kawiarni czy niebyt uporządkowanej pracowni. Pisarka wielokrotnie nawiązuje do obrazów Moneta i jego kolegów, co pozawala bardziej zrozumieć ich zapał i twórczość i na nowo, na spokojnie odkryć malarstwo impresjonistów. Polecam serdecznie.

STRONA AUTORKI