Książka, którą Julia Quinn napisała wspólnie
z Shondą Rhimes traktowana jest jako prequel do cyklu o Bridgertonach. Ponoć
jak ktoś widział serial Netflixa, to nie musi czytać tej książki. Dokładność i
szczegółowość jest zapewniona, a książka miałaby stanowić po prostu
transkrypcję filmu. Nie mam odniesień, bo serialu nie widziałam, a książkę przeczytałam. Jeśli chodzi o postać Charlotty to autorki odwołały się do hipotez związanych z jej
pochodzeniem.
Jak czytamy we wstępie to oczywiście fikcja
historyczna stworzona na kanwie historii. Fabuła odnosi się do wczesnych lat
małżeństwa Charlotty i Jerzego (właściwie George'a). Jak wiadomo, nie może być w tej książce żadnego
HEA, chociaż powieść ma oczywiście optymistyczne zakończenie podkreślające
wartość przeżytego razem życia, narodzenie dzieci i zapewnienie dziedzica na
tronie. Ostatecznie przecież czwarty syn Jerzego i Charlotty, książę Edward,
miał następcę tronu: księżniczkę 'Alexandrinę Victorię', która później była znana
jako królowa Wiktoria.
To historia Zofii Charlotty Mecklenburg-Strelitz
(1744-1818), córki księcia Karola Ludwika Fryderyka z Meklemburgii-Strelitz i
księżnej Elżbiety Albertyny z Saksonii-Hildburghausen oraz George’a Williama
Fredericka (1738-1820) najstarszego syna Fredericka, księcia Walii i Augusty z
Saxe-Gotha. Jego dziadkiem był król Jerzy II. Wskutek niespodziewanej śmierci
ojca księcia Fredericka w 1751 r. w wieku 44 lat, George został spadkobiercą i
objął władzę po śmierci dziadka w 1770 r. Charlotta była niemiecką księżniczką,
która przybyła do Londynu wraz z bratem i angielską eskortą 8 września 1761 r.
i jeszcze tego samego dnia poślubiła nieznanego jej zupełnie mężczyznę. Jedną z
druhen była Sarah Lennox, była sympatia pana młodego. Koronacja Jerzego i Charlotty na króla i królową Wielkiej
Brytanii i Irlandii odbyła się 22 września 1761 r. Pomimo, że król wcześniej
związany był z wieloma kobietami, małżeństwo uważano za szczęśliwe. W chwili
ślubu George miał 22 lata, a Charlotta 17 lat. W ciągu 57 lat małżeństwa
rodzina królewska powitała 15 dzieci, z których 13 dożyło dorosłości. Około
1762 r. para królewska przeniosła się do nowej kupionej posiadłości – pałacu Buckingham.
Związek z Jerzym III był obarczony chorobą
króla. Pierwsza hipoteza mówi o porfirii. Choroba w zaawansowanej fazie
prowadzi bowiem do intensywnych bólów brzucha, skurczów oraz drgawek
przypominających takie występujące w epilepsji. Niektórzy historycy uważają, że
mógł mieć chorobę afektywną dwubiegunową. Właściwie nie ma możliwości
potwierdzenia tych diagnoz do końca. Po wystąpieniu silniejszych u króla
objawów choroby trafił on pod opiekę żony. Charlotta nie mogła go często
odwiedzać ze względu na jego gwałtowne zachowanie. Pomimo tego królowa
wspierała męża w chorobie. W 1810 r. Jerzy III utracił zdolność do rządzenia, a
w 1811 r. jego najstarszy syn Jerzy August Fryderyk (1862-1830) został księciem
regentem. Charlotta była prawną opiekunką Jerzego III od 1811 aż do swojej
śmierci. Choroba męża doprowadziła królową do depresji. Królowa zmarła w
wieku 74 lat w Dutch House (obecnie Kew Palace) 17 listopada 1818 r. i została pochowana w kaplicy św. Jerzego w
zamku Windsor. Jerzy III zmarł 29 stycznia 1820 r. w wieku 81 lat. Królem
został jego najstarszy syn obejmując władzę jako Jerzy IV.
Faktem jest, że miłość między Charlottą a
Jerzym III rzeczywiście istniała, co udokumentowane jest w zachowanych listach.
Charlotta darzyła też męża szacunkiem i przyjaźnią. Była kobietą o silnym
poczuciu obowiązku, zasadach moralnych i wierze. Powieść - mimo przedstawionych wyżej faktów historycznych - należy jednak traktować jak fikcję będącą wynikiem wyobraźni autorek (alkowa, rozmowy, myśli wewnętrzne). Fabuła jest oczywiście dobrze skonstruowana, tekst wzbudza emocje i czyta się z przyjemnością. Momentami
historia jest zabawna, ale wydaje mi się, że nieco uwspółcześniona oraz brak tu jednak pewnego rodzaju
polotu i kreatywności. Cechy te widoczne dla mnie były w pozostałych
powieściach Julii Quinn.
Julia Quinn, Shonda Rhimes, Królowa
Charlotta. Opowieść ze świata Bridgertonów, wydawnictwo Zysk i S-ka, wydanie
2023, tytuł oryg.: Queen Charlotte, Bridgertonowie. Prequel, tłumaczenie: Ewa
Horodyska, oprawa miękka, stron 460.
Źródła:
https://www.rct.uk/collection/georgian-papers-programme/queen-charlotte
https://www.royal.uk/encyclopedia/queen-charlotte-19-may-1744-17-november-1818
https://www.hrp.org.uk/kew-palace/history-and-stories/queen-charlotte/#gs.yllzkr
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję bardzo za konstruktywne słowo pisane pozostawione na tym blogu. Nie zawsze mogę od razu odpowiedzieć, za co przepraszam.
Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników. Prowadząca bloga nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.