Jacek Galiński, Komórki się pani pomyliły.

       Komórki się Pani pomyliły to kontynuacja przygód seniorki Zofii Wilkońskiej poznanej przez czytelników w debiutanckiej powieści Jacka Galińskiego Kółko się pani urwało.

         Zofia Wilkońska przebywa na początku w szpitalu, doprowadzając do szału niemal cały pracujący tam personel. W końcu dostaje wypis, ale przy okazji, wymusza od znanej pani doktor, przeprowadzenie następnego dnia operacji biodra. Oczywiście jest coś za coś. Tymczasem Zofia jednak opuszcza szpital, i jak zupełnie nie na rekonwalescentkę przystało, porusza się rześko i żwawo robiąc przy sobie wokół niemałe zamieszanie. Wraca też do swojego mieszkania w pewnej warszawskiej kamienicy, której mieszkańcy muszą bronić się przed przymusowymi eksmisjami i  nieczystymi metodami stosowanymi przez przestępców. Dobrze położona kamienica to dobry zarobek dla deweloperów. 

     Zofia wikła się dodatkowo w kolejne morderstwo, znajdując się w nieodpowiednim miejscu i w nieodpowiednim czasie. Cóż z tego, że to akurat dom jej syna, którego nota bene policja wzięła za ofiarę. Jako rezolutna osóbka, decyduje się też prowadzić prywatne śledztwo, a droga do nielegalnych interesów będzie ją kusić. 

     Zofia Wilkońska to starsza osoba, która swoim zachowaniem, podejściem do życia, wypowiadanymi niejednokrotnie mądrościami zyskanymi na bazie doświadczeń, a mimo jej widocznych wad, staje się dla czytelnika sympatyczną bohaterką. Autor nie daje jednak czytelnikowi w tej powieści absolutnie odpocząć, bowiem akcja goni tu kolejną akcję. Wydaje się, że życie pani Zofii to jedno pasmo niespokojnych wydarzeń, które spadają na nią niczym lawina. Autem jest rzeczywista charakterystyka postaci Zofii: gdy pije trunki lub za dużo i nie to, co trzeba zje, potem musi przeżyć problemy gastryczne; zbyt wielki wysiłek fizyczny powoduje zadyszkę, trudności z oddychaniem i zawroty w głowie. Warto też wspomnieć, że wątek związany z jej mężem Henrykiem oraz synem nadal przybiera rozwojową formę.

     Podobnie jak w pierwszej części,  wielką rolę w powieści odgrywa sarkastyczny, podszyty ironią i czarnym humorem styl autora. Narratorem jest tu oczywiście pani Zofia. Znaleźć można elementy groteski, bowiem niektóre wydarzenia przybierają formę absurdu. Boję się, że ta płynna do tej pory granica, może być w kolejnej (być może) części przez autora niebacznie już przekroczona, a wywołany efekt spójności zostanie zachwiany. Niemniej polecam drugą część, bowiem jest tak samo absorbująca, jak pierwsza i podobnie wywołuje niekontrolowane salwy śmiechu u czytającego. 

Jacek Galiński, Komórki się pani pomyliły, wydawnictwo W.A.B., wydanie 2019, cykl: Zofia Wilkońska, t.2, okładka miękka, stron 332. Premiera 30 października 2019 r.