Beata Ostrowicka, Elementarz matematyczny.

Zupełnie nie tak dawno zachwycałam się na blogu Elementarzem autorstwa Beaty Ostrowickiej.  Mój syn przez ponad pół roku wertował ze mną wspomnianą książkę, a ja w kółko na jego życzenie czytałam, czytałam i czytałam. W końcu nauczyłam się niektórych fragmentów na pamięć. 

Elementarz jest nadal wśród naszych ulubionych książek, ale obecnie króluje Elementarz matematyczny. Mój synek już jest starszy, więcej rozumie, potrafi liczyć nie tylko do dziesięciu. Wytrwale, więc słucha czytanych mu opowiadań, dopytuje się i samodzielnie pokazuje liczby na obrazkach. Gwarantowana jest przepyszna zabawa. 

Wstępem do niej są dwa obrazki, na których należy znaleźć osiem różnic. Dalej mamy krótkie bądź dłuższe opowiadania, w które wplecione zostały matematyczne odniesienia. Bohaterowie są już nam znani z polonistycznego Elementarza. To Antek i jego brat Leonek z przytulanką Gulgulem, Julek, Lenka i jej kot Itek, Ada i jej babcia. Mam wrażenie, że dzieci są jednak już troszkę starsze. Wprowadzone zostały również do historyjek całkiem nowe postacie, tak jak kuzyn Lenki. 

W opowiadaniach mowa jest o liczbach, kilogramach, jednostkach miary, zbiorach, dodawaniu i odejmowaniu, planetach, nazwach kalendarzowych miesięcy, jednostkach długości, mierzeniu czasu, odczytywaniu temperatury. To opowiadania o rożnym stopniu trudności, ale zainteresują na pewnym poziomie dzieci w wieku przedszkolnym.

 Tekst o dużej czcionce, wspaniale uzupełniają pełne humoru ilustracje autorstwa Katarzyny Kołodziej. Na końcu dodano również strony z ćwiczeniami. Moim zdaniem to bardzo dobra książka wprowadzająca dzieci w świat matematyki. 

Beata Ostrowicka, Elementarz matematyczny, wydawnictwo Nasza Księgarnia, wydanie 2016, ilustracje Katarzyna Kołodziej, oprawa twarda, stron 176.

Stosiki kwietniowe....

.... są dwa.

z 14 kwietnia 2016

 Czarownica z Doliny Laurens, Jo Beverley i cała Liz Carlyle - od wydawnictwa BIS;
Za głosem serca Laurens i  Żona z Ameryki Jeffries - zakupy własne.
Wysokie progi. Opowieści z wyższych sfer p. Krystyny Wasilkowskiej - Frelichowskiej (to ta brązowa książeczka na górze, bardzo ciekawy format zresztą) - od wydawnictwa Adam Marszałek;
Tropem Detektywa - tom. 1 i 2 Zbigniewa Sudolskiego - zakup na allegro;

Pod znakiem światła. Biblioteka ordynacji Krasińskich 1844-1944 - z Gandalfa, przy okazji zakupu wykorzystałam bon 10 złotowy.
W Błękitnym kręgu. Opowieść o Elizie z Branickich Krasińskiej Zbigniewa Sudolskiego oraz Mały klejnot - to zakupy muzealne;

 

z 27 kwietnia 2016

Blake od Zysk i S-ka;

Ciemna strona miłości i uwielbiana Molly czyli Rhys Bowen O mój ukochany! - od Noir sur Blanc;

Przedpiekle sławy. Rzecz o Chopinie - zakup własny. 

 

zdjęcia można powiększyć klikiem :)

Edward Krasiński, O Radziejowicach i ich gościach niektórych (ze wspomnień o Sienkiewiczu).

Wspomnienia Edwarda Krasińskiego dotyczące rodzinnych Radziejowic zostały wydane w formie książkowej w roku 1934. Obecnie jest dostępna w całości w zasobach cyfrowych bibliotek. Wspomnienia zostały spisane przez Edwarda Krasińskiego (urodzonego 28 maja 1870 roku w Radziejowicach) w Opinogórze w październiku 1933 roku.  

O książce O Radziejowicach i ich gościach niektórych piszę ze względu na związki Henryka Sienkiewicza z mieszkańcami radziejowickiego domu.  Nadal bowiem mamy rok 2016, który jest rokiem poświęconym pisarzowi. Matka ordynata na Opinogórze, Helena ze Stadnickich Krasińska (1844 – 1927) oraz jej córka Franciszka późniejsza księżna Michałowa Woroniecka, utrzymywały przyjazny  kontakt z Sienkiewiczem.  Nota bene guwernerem piątki synów Woronieckich był Jarosław Iwaszkiewicz. We wspomnieniach mowa jest jednak o przyjaźni Henryka z Heleną oraz Edwardem.

Edward Krasiński pisze, że w Radziejowicach pojawiali się przedstawiciele literatury, sztuki, prasy warszawskiej. Matka potrafiła wytworzyć ciepła i życzliwą atmosferę. Przyjeżdżali tu między innymi: z leżącej obok Radziejowic Kuklówki Józef Chełmoński, Wiktor Gomulicki, Aleksander Rembowski, Edward Leo, Feliks Jasieński. 

Henryk Sienkiewicz był najczęstszym gościem domu, ale odwiedzał również Krasińskich gdziekolwiek przebywali. Były to pogawędki, herbatki, śniadania i obiady. Utrzymywała się również korespondencja. Zdaniem Edwarda Krasińskiego Sienkiewicz lubił wygodę, dobrą kuchnię, ogładę i kulturę towarzyską. W Radziejowicach wśród swojskiego ciepła, życzliwości, przyjaźni czuł się bezpieczny. Często opowiadał historie  pełne obrazów i refleksji. W okresie pisania Bez Dogmatu miał wracać do psychologii niektórych postaci. Opowiadał o trudnościach wynikających w pracy nad Krzyżakami. W listach do Heleny hr. Krasińskiej w okresie Rodziny Połanieckich i nieudanego drugiego małżeństwa odpierał zarzuty, jakoby tworzył dokładne portrety znanych osób.

Zagłębiał się w książkach Tacyta, Szekspira i Paska, uwielbiał Mickiewicza i Słowackiego, czytał kroniki i pamiętniki. Edward Krasiński pisze również o tym, jak Sienkiewicz był przyjmowany, goszczony, jakie toczono w jego obecności rozmowy i jakie znaczenie miała dla niego sława. Pisarz przepadał za podróżami i rzadko kiedy opuszczał polowania w Radziejowicach. Gdy wyjeżdżał z Radziejowic żegnał się z dziećmi słowami: „Bądźmy mocni jak lwy, a zdrowi jak orzechy…”.

Stary zamek obronny i pałac w Radziejowicach

Listy coraz rzadziej zaczęły przychodzić do Edwarda Krasińskiego w okresie I wojny świtowej i wyjazdu Sienkiewicza do Szwajcarii. Do wspomnień V ordynata opinogórskiego dodano kilka wyjątków z listów Henryka Sienkiewicza do rodziców Edwarda: Józefa i Heleny Krasińskich. 

Dodam, że Sienkiewicz zmarł w Vevey w 1916 roku, w 20 października 1924 roku przewieziono jego zwłoki do Polski. Rodzinny majątek – Radziejowice, hrabia Edward Krasiński sprzedał w roku 1909, aby pozyskane pieniądze przeznaczyć na gmach Biblioteki Ordynacji Krasińskich w Warszawie. Edward Krasiński został w 1940 roku aresztowany i wywieziony, zmarł w obozie w Dachau. Zbiory gromadzone z niezwykłą pieczołowitością przez rodzinę Krasińskich spłonęły w roku 1944. Dwadzieścia dwa tomy Silva rerum Heleny ze Stadnickich Krasińskiej ocalały i obecnie przechowywane są w Bibliotece Narodowej. 

O związkach Henryka Sienkiewicza z Radziejowicami napisała również Barbara Wachowicz w książce Dom Sienkiewicza.

Edward Krasiński, O Radziejowicach i ich gościach niektórych (ze wspomnień o Sienkiewiczu), Warszawa 1934, stron 64.

link do książki: http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/doccontent?id=219488

Jo Beverley, Skandalistka.

Powieść A Scandalous Countress Jo Beverley miała swoją premierę w 2012 roku. Obecnie w Polsce czytelniczki romansów historycznych mogą się również nią cieszyć. 

Wkraczamy w wiek osiemnastowiecznej Anglii, gdzie jeszcze panuje moda na peruki i pudrowanie włosów. Nic jednak w przypadku warunków zawierania małżeństw absolutnie nie ulega zmianie. Bohaterka powieści, Georgia, została wydana za mąż w wieku zaledwie szesnastu lat. Miała jednak to szczęście, że mąż był młody, miał wówczas zaledwie dziewiętnaście lat i szybko zawiązała się między nimi nic porozumienia. W dodatku Dickon Maybury był dobrze znanym sąsiadem i majętnym spadkobiercą tytułu. Młodych nie łączyła głęboka miłość, ani nawet namiętność, a jedynie silna przyjaźń. Gdy Dickon osiągnął pełnoletniość wraz z żoną opuścił wiejski majątek oraz matkę i osiadł w Londynie. Wówczas zaczęła się prawdziwa zabawa.  Obydwoje młodzi, spragnieni przygód, szaleństwa, korzystali z życia towarzyskiego i wydawali pieniądze na zbytki. Bale, przyjęcia, maskarady, utrzymywanie domów, bogata garderoba – to wszystko oczywiście kosztowało, ale młodzi nie byli oszczędni. Georgia była w swoim żywiole, gdy flirtowała z mężczyznami. Dickonowi szaleństwa żony się nawet podobały, aczkolwiek wbrew swawolnemu zachowaniu, byli sobie wierni.

Pewnego ranka po jednej z nieprzespanych hulaszczych nocy, Georgia zostaje obudzona przez matkę i powiadomiona, że jej mąż, dwudziestotrzyletni Dickon zginął w pojedynku. Hrabina Hernescroft i jej syn Perry, brat Georgie, już wiedzieli, że po mieście krążyły skandaliczne plotki. Dla nich najważniejsze było zaradzenie tym oskarżeniom, zatuszowanie sprawy i uratowanie reputacji młodej kobiety. Georgia jako wdowa oczywiście utraciła prawo do posiadłości, które przechodziły jedynie w linii męskiej. Mogła zatrzymać jedynie rzeczy osobiste. Rodzina zadecydowała, że najbliższe miesiące spędzi w odosobnieniu, opłakując męża, w rodzinnej posiadłości Herne w Worcestershire. 

Mija rok i zbliża się koniec żałoby, a w Herne zostają przez ojca Georgie zorganizowane wyścigi konne. Pojawia się towarzystwo, a wśród nich były marynarz, zubożały baron Dracy (nie mylić z Darcym), który przyjeżdża tu z planem. Szkopuł w tym, że jedynie jego Cartagena musi w wyścigu pokonać Fancy Free. Tak się też dzieje, ale w przewidzianej wcześniej przez barona rozmowie, lord Hernescroft proponuje Dracy’emu poślubienie córki hrabiny Maybury i jej posag. Mimo tego, że Dracy słyszał skandaliczne plotki o młodej dziewczynie, to jednak rozmowa z nią podczas obiadu wydanego w Herne jest nadzwyczaj interesująca. W dodatku Georgia, jako jedna z nielicznych spotykanych osób nie zwraca uwagę na jego widoczną szramę na twarzy. Zadaniem Dracy’ego było bliżej poznać młodą wdowę, natomiast Georgie została poinstruowana przez rodziców, że trwają rozmowy w sprawie Fancy Free toteż musi być dla lorda miłą towarzyszką. 

W kolejnych dniach plotki o Georgie powracają z jeszcze większą siłą. Darcy zaczyna być jej towarzyszem, los sprawi, że także powszechnie uznanym narzeczonym oraz opiekunem, obrońcą przed napastliwymi wrogami.  Mimo rodzącego się uczucia, Georgie jasno daje do zrozumienia Dracy’emu, że nie może poślubić przecież zubożałego barona. Liczy na to, że zainteresuje się nią jakiś książę, który sprawi, że powróci do rozrywek minionego życia. 

Georgia wydała mi się rozpieszczoną, samolubną, egoistyczną flirciarą, która zbytnio nie troszczyła się o męża i szybko chciała ponownie wyjść za mąż, aby wrócić do egzystencji pełnej zabaw i bogactwa. Jej przemiana jak dla mnie nie jest rzeczywista. Dracy z kolei od początku wzbudza sympatię. Pragnie zrujnowany, odziedziczony majątek przywrócić do dawnej świetności. Chce zainwestować w hodowle koni. Pieniądze zaproponowane przez lord Hernescrofta oczywiście kuszą go, ale świadomy jest tego, że żona z taką reputacją jak Georgie’a nie jest dla niego wymarzoną wybranką. 

W powieści jest więc skandaliczna, młoda wdowa, zawiązana intryga z ważnym listem w tle, liczne pogłoski rodzące kolejne plotki. Z drugiej strony autorka pokusiła się o wyjaśnienie ówczesnej pozycji wdowy, posagu, spadków, odtworzyła charakterystykę ubiorów i wystroju domów, a nawet wplotła informacje o systemach kanalizacyjnych Londynu. Warto również zauważyć, że Jo Beverley sprawnie operuje w rozmowach skrótami, przez co dialogi są zabawne, błyskotliwe, pełne ciętych ripost i metafor. Inteligencja czytelnika brana jest więc przez nią pod uwagę. Autorkę się za to lubi, albo nie. Pod względem pisania przypomina mi trochę charakter stylu Eloisy James. 

W powodzi poszukiwań odnalazłam wiadomość, że Skandalistka to 12 tom cyklu Malloren, a 13 tom dotyczy perypetii brata Georgie, Perry’ego Perriama.

Jo Beverley, Skandalistka, wydawnictwo BIS, wydanie 2016, tytuł oryginalny: A Scandalous Countress,cykl: Malloren, TOM 12,  przełożył Piotr Maksymowicz, oprawa miękka, stron 464.

strona autorki

Cykl Malloren

1. My Lady Notorious (1993) aka Lady Notorious
2. Tempting Fortune (1995)
3. Something Wicked (1997)
4. Secrets of the Night (1999)
5. Devilish (2000)
6. Winter Fire (2003)
7. A Most Unsuitable Man (2005)
8. A Lady's Secret (2008)
9. The Secret Wedding (2009)
10. The Secret Duke (2010)
11. An Unlikely Countess (2011)
12. A Scandalous Countess (2012)
13. Seduction in Silk (2013)

W Polsce ukazały się: 
   Cykl "Malloren" 

1. Występna dama 
2. Kuszenie losu 
3.  Zakazane zabawy 
4.  Sekrety nocy
5.  Diabelska intryga
6.  -----------
7. -----------
8. Sekret damy 
9. Potajemne zaślubiny 
10. Tajemniczy książę 
11. Nieoczekiwana hrabina
12. Skandalistka 
13. -----------

Stephanie Laurens, Czarownica z doliny.

Czarownica z doliny to trzeci tom w cyklu Cynsterowie, autorstwa Stephanie Laurens, który po raz pierwszy został wydany w 1999 roku.  W grudniu 1819 roku do dworu McEnery zostają wezwani przez prawników w tym samym czasie Catriona Hennessy i Richard Cynster (nosi przydomek Skandal). Dziewczyna osierocona przez rodziców w wieku zaledwie szesnastu lat dostała się pod opiekę kuzyna ojca Seamusa McEnery. Nie chciała mu się wówczas podporządkować i po kliku tygodniach pobytu u wuja, postawiła na swoim i wróciła do rodzinnego, odziedziczonego zamku Casphairn położonego w dolinie wzgórz Galloway w Szkocji. Tu czuła się najlepiej, a sześcioletnie już zarządzanie majątkiem nie wydawało się być trudne. Ludzie szanowali ją i czuli przed nią respekt, ponieważ, tak jak niegdyś jej matka oraz inne kobiety z rodu, posiadała dar i była przedstawicielką, kapłanką samej Lady (Pani), miejscowego bóstwa. Potrafiła wejrzeć w przyszłość i właściwie odczytać znaki od Lady, ale przede wszystkim była znachorką. Teraz Seamus zmarł, a ona była wzywana na oczytanie testamentu. Z kolei Richard był nieślubnym dzieckiem (innymi słowy owoc nawiązanego krótkiego romansu) żony Seamusa, który zaraz po urodzeniu został odesłany prawowitemu ojcu Sebastianowi Cynsterowi i uznany przez rodzinę, a przede wszystkim jego żonę Helenę, księżną St. Ives. W każdym bądź razie Richard również pojawił się w majątku Keltyhead. 

Wizyta w dworze McEnery zasadniczo wpłynęła na zmianę losów Catriony i Richarda. Odczytanie testamentu obwarowanego warunkiem było niemal szokiem dla wszystkich zgromadzonych. Jeśli w ciągu tygodnia Richard nie zgodzi się poślubić Catriony, to cały majątek Seamusa nie zostanie rozdysponowany pomiędzy jego dzieci, ale sprzedany, a pieniądze zaś podzielone między diecezje w Edynburgu i Glasgow. Potomkowie Seamusa są rozżaleni, Catriona wściekła, a Richard mimo wszystko, prosi prawnika o powrót do dworu za siedem dni. 

Uparta Catriona nie ma zamiaru wychodzić za Richarda mającego silny charakter i nie rozumie, dlaczego Seamus tylko jego prosił o wyrażenie zgody na małżeństwo. Mimo to, ulega swojej intuicji, podąża za słowami Lady, interpretuje je po swojemu, chce wypełnić zapowiedź, toteż przygotowuje napój na bazie ziół dla Richarda i przez kolejne noce przychodzi do jego łóżka. Tyle tylko, że Richard jest pod wpływem działania odurzającego środka jedynie w pierwszą wspólnie spędzoną noc. Decyzja Richarda będzie dla wszystkich niespodzianką. 

Fabuła pomysłowa, ale z książki usunęłabym jakieś 150 stron, żeby to był w ogóle normalny romans historyczny. Richard myśli jedynie o jednym i wszystko mu się z tym jednym kojarzy.  Przyznam się, że zbędne opisy, jakie stworzyła Laurens po prostu omijałam, bo ileż można o tym samym. Szkoda. Zupełnie bez sensu jest wątek związany z odurzaniem ziołami Richarda. Od razu wyobraziłam sobie, jakby odbierana była powieść, gdyby to kobieta została upojona usypiającym afrodyzjakiem. 

Zarówno Catriona jak i Richard walczą z narastającymi uczuciami. Nie potrafią ze sobą otwarcie się komunikować, co z kolei prowadzi do nieporozumień. W dodatku mają w dolinie zatwardziałego wroga, który tylko czeka, aby wykorzystać sytuację. Dość zabawnie i interesująco robi się wówczas, gdy do akcji wkracza rodzinka Cynsterów łącznie z przybraną matką Richarda Heleną. Brakuje mi również opisów szkockich krajobrazów. 

Być może inne części sagi są bardziej zajmujące, Czarownica z doliny trochę mnie jednak rozczarowała owym bezpretensjonalnym epatowaniem namiętności ujętych w zawyżonych proporcjach w stosunku do całości. Lubię bardziej stonowane powieści Laurens.

 

Stephanie Laurens, Czarownica z doliny, wydawnictwo BIS, wydanie 2016, tytuł oryginalny: Scandal's Bride, przełożyła Iwona Chamska, cykl: Saga Rodu Cynsterów, TOM 3, okładka  miękka, stron 456.

Cykl "Cynsterowie"

      0.5 Obietnica w pocałunku

1.   Narzeczona Diabła

2.   Przysięga

3.   Czarownica z doliny
Catriona + Richard (Scandal)

4.   Oświadczyny Demona

5.   Sekretna miłość

6.   Wszystko o miłości

7.   Wszystko o namiętności

8.   Dzikie noce

9.   Gdy nadchodzi świt

10.  Kochanek doskonały

11.  Idealna narzeczona

12.  Prawda o miłości

13.  Cena miłości

14.  Smak niewinności

15.  Kuszenie i uległość