Agnieszka Błotnicka, Tamtego lata nad Sekwaną.

Wiedziałam, że znam to nazwisko. Poszperałam na blogu i okazało się, że niegdyś czytałam książkę Agnieszki Błotnickiej napisaną dla młodzieży, a zatytułowaną Kiedy zegar wybije dziesiątą. Tym razem miałam możliwość poznać odsłonę pióra Autorki dla dorosłego czytelnika, nie powiem, nawet udaną. Tamtego lata nad Sekwaną to powieść z wątkiem romantycznym i co najważniejsze o zabarwieniu optymistycznym. Jak ktoś przechodzi obecnie trudne chwile i zastanawia się nad przyszłością swojego nie dość nieudanego związku, ten zapewne znajdzie ukojenie i po przeczytaniu będzie wiedział, co powinien zrobić (tak przynajmniej myślę). 

Akcja powieści ogranicza się jedynie do kilku głównych miejsc. Jak można się domyśleć bohaterów też jest niewielu. Autorka nie rozdrabnia się, a uwagę czytelnika zajmuje życie tychże postaci. Poznajemy czterdziestoletnią Monikę, która od dwudziestu lat jest żoną Wojtka. Ona – ładna, zadbana, obrotna prawniczka pracujące w dobrze prosperującej firmie, On – przystojny architekt, przewiązujący wagę do wyglądu. Są oczywiście dobrze sytuowani, mają dom w Konstancinie, choć na dzieci w tej gonitwie zabrakło czasu. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że Monika czuje się samotna, brak jej pewności siebie, jest zaniedbywana przez męża i co więcej, notorycznie zdradzana. Tego ostatniego jest jak najbardziej świadoma, ale nie potrafi się zdobyć na jakikolwiek protest, przymyka wiec oczy na miłostki. W ogóle moim zdaniem nie potrafi walczyć, jest naiwną, nie potrafi, a może boi się wyrazić swojego zdania, takie ciele mele. Jej postawa działała mi czasami na nerwy. Jedno jest pewne, gdy Monika decyduje się zając sprawą powierzoną jej przez firmę i wyjechać to Paryża, mąż za bardzo się nie przejmie kolejnym odłożeniem wakacji. Tam przypadkowo spotka Tomasza, któremu pół roku wcześniej prowadziła sprawę rozwodową. Jej życie w końcu nabierze upragnionych rumieńców.

Dobra powieść, która przestrzega przed tym, o czym właściwie wszystkim wiadomo, ale i tak niektórzy brną w jakieś ślepe życiowe zaułki. Można to ująć w paru kwestiach, takich jak: praca od świtu do nocy, gonitwa za karierą oraz pieniądze szczęścia nie dają, w związku należy o siebie wzajemnie dbać, troszczyć się mimo upływających lat bycia razem, a co najważniejsze rozmawiać, a nawet kłócić się, bo wtedy też wymieniamy poglądy. Monika tkwiła w związku, którym tego już nie było. Tęskniła za bliskością męża, łudziła się ponownym zbliżeniem do niego, wspominała z tęsknotą udane pierwsze lata małżeństwa. Tyle tylko, że to, co ważne, gdzie po drodze oboje zgubili. Z drugiej strony Autorka pokazuje, że różnica wieku między kobietą i mężczyzną nie jest ważna w miłości. Cóż, że młodszy, najważniejsza przecież miłość. 

Tamtego lata nad Sekwaną to dobrze skonstruowana powieść z nutką nostalgii, paryskiej romantyczności i dokonywanych wyborów czynionych przez bohaterów. Lektura jak najbardziej adekwatna na lato.

Agnieszka Błotnicka, Tamtego lata nad Sekwaną, wydawnictwo Nasza Księgarnia, lipiec 2013, okładka miękka, stron 272.