Piotr Adamczyk, Nalewki staropolskie. Tradycja na współczesnym stole.

Nie wiem jak wy, ale ja, kiedy zaczynają się zimne dni, w okresie jesieni i zimy, bardzo lubię smakować nalewki (i nie piszę tego dlatego, bo wyrażam opinię o  książce). W ostatnich latach nie miałam jednak za wiele ku temu możliwości z powodu przyjścia na świat dzieci. Należę do tego kręgu ludzi, którzy są nastawieni anty wobec picia jakiegokolwiek alkoholu w okresie ciąży i karmienia piersią.

O ile wiem, jak się robi wino, choć specem w tym zakresie jest mój tata, to o tyle nie za bardzo kojarzyłam proporcje związane z nalewkami. Bardzo dobre receptury znalazłam w książce Piotra Adamczyka, który prezentuje nam porady jak dobrze zrobić prawdziwą nalewkę nawiązującą do polskich tradycji. Jak się okazuje są to przepisy jak najbardziej do realizacji i proste w przygotowaniu. Oprócz receptur czytelnik odnajdzie w książce wyjaśnienia skąd wzięły się poszczególne nazwy nalewek, kto wymyślił przepis, od jakiego okresu zaczęto je pić, kiedy najbardziej cieszyły się popularnością. I tak nazwa Ajerówki pochodzi od regionalnej nazwy tataraku i nie ma nic wspólnego z ajerkoniakiem[1], a Krupnik jest uznawany za jedną z najstarszych wódek polskich, bo w składzie zamiast cukru obecny jest miód[2]. Z kolei wódka na bazie malin tak zwany malinnik, był najczęściej pity w okresie saskim[3].

Mowa jest o rodzajach trunków, właściwym ich podaniu oraz o działaniu zdrowotnym, jeżeli takowe mają, a także o owocach i przyprawach na bazie, których wykonana jest nalewka. Przykładowo niejaki Kordiał jest nalewką wyśmienicie działającą na serce[4], a Dzięgielówka stosowana jest przy zaburzeniach trawienia spowodowanych niedoborem soku żołądkowego, żółci i soku trzustkowego, przy braku łaknienia, skurczach żołądka i osłabieniu ruchów perystaltycznych jelit[5]. 

Autor odwołuje się do fragmentów źródeł, gdzie mowa jest o omawianej nalewce czy też ogólnie o piciu alkoholu. W książce przeczytać można również o kieliszkach do nalewek stosowanych w danym czasie i karafkach do ich przechowywania. Jak dla mnie jest to pozycja bardzo ciekawa i na pewno wykorzystam niektóre receptury do własnych prób zrobienia nalewki.

 

---

[1] P. Adamczyk, Nalewki staropolskie, Warszawa 2012, s. 14.

[2] Tamże, s. 46.

[3] Tamże, s. 84.

[4] Tamże, s. 42.

[5] Tamże, s. 32.

 

Piotr Adamczyk, Nalewki staropolskie. Tradycja na współczesnym stole, wydawnictwo Świat Książki, październik 2012, stron 128.

*zdjęcia własne