Agnieszka Lingas- Łoniewska, Zakręty Losu. Braterstwo krwi.

Braterstwo krwi to druga część trylogii autorstwa Agnieszki Lingas – Łoniewskiej zatytułowanej Zakręty Losu. Od ukazania się pierwszej części minęło sporo czasu, więc warto sobie poprzednią ją przypomnieć. Osobiście bardzo dobrze ją pamiętam, bo entuzjastycznie podchodziłam do wydanej wówczas książki. Bardzo byłam również ciekawa kolejnej części. Nie wiem, być może za bardzo się napaliłam tym czekaniem, bo po jej przeczytaniu jestem rozczarowana.

Braterstwo krwi nadal oczywiście dotyczy braci Borowskich. Kaśka i Krzysiek są małżeństwem, prowadzą razem kancelarię, starają się o dziecko. Łukasz stając się świadkiem koronnym mieszka gdzieś na Mazurach i po wydarzeniach sprzed kilkunastu mieściscy dogłębnie przewartościowuje swój punkt widzenia na życie. Życie Kaśki i Krzyśka tylko z pozoru jest spokojne, bo oboje czekają na to, co nieuchronnie zostało zapowiedziane w anonimowym liście. Pewnego dnia przeszłość powraca. Do Krzyśka odzywają się w interesach mafijni szefowie. Z kolei Łukasz zgadza się na podjęcie nowej gry zaproponowanej mu przez policję. Zmienia wygląd i tożsamość, a potem wraca do Wrocławia i nawiązuje kontakt z bratem. W międzyczasie poznajemy dwudziestoczteroletnią Ilonę, która jest bita, poniżana i wykorzystywana przez męża. Jej życie zmienia się, gdy napotyka na swoje drodze Marcusa.

Ogólnie pomysł kontynuacji dobry, ale dopracowanie jego spaliło niestety na panewce. Niepotrzebnie pierwsza cześć została streszczona w drugiej, a kolejne wydarzenia, które mają nastąpić zdradza sama Autorka i odpowiednio naprowadza czytelnika. Aby się tylko czytelnik nie pomylił, mamy ciągle zaznaczane, że Marcus to Łukasz, a Ilona to Magdalena. Psuje to niestety pełnię radości czerpanej z czytania. Odniosłam tez wrażenie, że wszyscy zostali jakby wrzuceni do tego samego worka. Najlepiej chyba ukazanym bohaterem jest Łukasz, który mimo wewnętrznej przemiany nadal potrafi w odpowiednich momentach czerpać ze swojej ciemnej strony. Jest próba zarysowania postaci, ich problemów, ale potem to się jednak jakoś rozmywa i gdzieś zanika. Z kolei miałam wrażenie, że synek Magdy jakby przeszkadzał Autorce. O ile mogę zrozumieć, że czteroletnie dziecko jedzie na dwa tygodnie do babci, to już wcale nie rozumiem, aby matka bojąca się o jego dobro i chroniąca przed mężem wysłała go na trzy dni na tak zwane zielone przedszkole. Bohaterowie niezależnie od osobowości, delikatności i cech charakteru nadużywają sławetne słowo na „k”, a czułe słówka Łukasza i Krzyśka w stosunku do kobiet właściwie niczym się od siebie nie różnią – moja śliczna, moja piękna. Poza tym owe ciągłe zapewnienia o miłości nie za bardzo mi pasuje. Jak dla mnie niektórych scen łóżkowych mogłoby nie być, tym bardziej, że podobne wyrażenia stosowane przez Autorkę spotykamy w pozostałych jej książkach. Właśnie owe powtórzenia chyba najbardziej mnie denerwują, bo mam wrażenie, że Autorka się nie rozwija, tylko bazuje na jakieś swojej wizji. Nie o to chodzi w pisaniu.

Nie czytało mi się dobrze tej książki. Zdania są krótkie, proste, z ubogim i ciągle powtarzającym się słownictwem.  Styl czasami jak dla mnie jest zbyt patetyczny i podniosły, co z kolei wytwarza pewnego rodzaju sztuczność. Czytanie tym razem męczyło, choć wymyślona opowieść mogłaby mnie rzeczywiście zachwycić, gdyby była odpowiednio przekazana. Okazuje się jednak, że wyśmienity pomysł na książkę to nie wszystko. Szkoda.

Jest mi smutno, bo pierwszą częścią byłam naprawdę zachwycona. Kto nie czytał recenzji odsyłam do Zakrętów losu  TUTAJ. Warto zaznaczyć, że wkrótce również pojawi się trzecia część trylogii o historii Lukasa.

Zaznaczam, że jest to moja subiektywna opinia, która nie będzie zgadzać się zapewne z opiniami innych. Staram się jednak pisać szczerze, bo w innym wypadku bezsensem dla mnie byłoby prowadzenie tego bloga. Bardzo proszę o uszanowanie tego w komentarzach.

p.s. oprawa graficzna bardzo mi się podoba i nawiązuje symbolicznie do treści.

Agnieszka Lingas- Łoniewska, Zakręty Losu. Braterstwo krwi, wydawnictwo Novae Res, okładka miękka ze skrzydełkami, stron ok. 325.

Egzemplarz otrzymałam dzięki uprzejmości Autorki.

Pod uwagę wzięłam fakt, że nie była to wersja przed ostateczną korektą.