Jane Austen, Duma i uprzedzenie.

 

Powieść po raz pierwszy wydana w 1813 roku, doczekała się wielu wielbicieli na całym świecie, także w Polsce. Od wielu lat należę do tego grona, więc z wielka przyjemnością powróciłam do tej książki. Tym razem powieść w przekładnie Anny Przedpełskiej-Trzeciakowskiej ukazała się nakładem wydawnictwa MG.

Co jest takiego w tej powieści, że zauroczenie może trwać tyle lat? Sama do końca tego nie mogę ani wyjaśnić, ani zrozumieć. Pan Bennett, właściciel posiadłości Longbourn położonej w pobliżu wioski Meryton w Hertfordshire, ma pięć córek i dość nieokrzesaną żonę. Jego majątek może być przekazany jedynie w linii męskiej. A tu przecież pięć córek! Wskutek tego, po jego śmierci rodzina może całkowicie zubożeć. Majątek miał bowiem odziedziczyć daleki kuzyn, pan Collins. Jedyny ratunek jest w tym, żeby choć jedna z pociech poślubiła dobrą partię i w ten sposób swoją pozycją mogła wspierać pozostałe siostry. Inny pomysł zakłada poślubienie przez jedną z sióstr samego pana Collinsa. Przybycie pana Bingleya, bogatego kawalera, który dzierżawi sąsiednią posiadłość w Netherfield, daje nadzieję Pani Bennett, że jedna z jej córek może zawrzeć korzystne małżeństwo. Na przyjęciu w Netherfield państwo Bennett oraz ich córki zostają przedstawione panu Bingley’owi, jego siostrze oraz jego najlepszemu przyjacielowi panu Darcy. Pan Bingley od początku jest pod urokiem Jane. Pan Darcy, znacznie  bogatszy od pana Bingleya, jest jednak wyniosły i powściągliwy. W dodatku odmawia tańca z Elżbietą, drugą córką Benneta, która jest tym głęboko urażona. Mimo wszystko pan Darcy potajemnie zaczyna fascynować się osobą Lizzy, docenia jej dowcip i szczerość.

Tak mniej więcej zaczyna się opowieść, którą właściwe wszyscy dobrze znamy. Zresztą fabuła została dokładnie przeanalizowana, skrytykowana i skomentowana przez tysiące czytelników. Warto jednak jeszcze raz odnotować przebiegły humor Jane Austen, dowcipne obserwacje, unikalne spojrzenie na angielskie społeczeństwo i głębsze zrozumienie moralności bohaterów. W dodatku styl pisania jest nieskazitelny. Bohaterowie są wyraziści i mają osobowości. Lizzy jest żywa, ciekawa, pewna siebie, szczera, ale oczywiście nie jest przez to idealna. Z kolei jej siostra Jane jest spokojna, cicha, uległa, dobrotliwa i skromna. Idealnie pasuje do pana Bingleya. Darcy wewnętrznie mierzy się z burzą emocji, bowiem zakochał się w osobie niżej położonej społecznie od niego. Pod zewnętrzną maską dumnego arystokraty, skrywa się jednak wrażliwa i nierozumiana przez otoczenie dusza. Elżbieta pozbywa się swoich uprzedzeń, a Darcy traci swoją dumę. W charakterystykach innych bohaterów występuje też próżność, duma, pycha, buta.

Jane Austen wierzy tylko w prawdziwą miłość. Dopiero taka może zwyciężyć i pokonać wszystkie przeciwności. Nie interesuje się jednak miłością ulotną, opartą jedynie na pożądaniu. Przedstawia związki budowane na silnym uczuciu, które stanowią bazę do trwałych romantycznych uniesień, przywiązania i szacunku. U Jane Austen granice wyznaczone przez klasy społeczne przekracza także inteligencja. Miłość jest realna wszędzie, w każdym środowisku i powinna urzeczywistniana być bez żadnych przeszkód. Wspaniała i ponadczasowa powieść. Dzięki niej pokochałam romanse. Nigdy się nią nie znudzę. 

p.s. odnotowuję oczywiście, że grafika nie pasuje do epoki wydania.

 

 

Jane Austen, Duma i uprzedzenie, wydawnictwo MG, wydanie 2022, tłumaczenie: Anna Przedpełska-Trzeciakowska, okładka twarda, stron 336.