Katherine Rundell, Dachołazy.

      Po ostatnio przeczytanej Wilczerce zapragnęłam poznać więcej książek pióra Katherine Rundell, które zostały wydane w Polsce. Pierwsza z nich to Dachołazy, której fabuła przenosi w czasie, do klimatycznego Londynu, a potem Paryża z brukowanymi uliczkami oświetlanymi przez latarnie.

     Sophie, została znaleziona  w futerale na wiolonczelę, gdy ten unosił się na wodach Kanału La Manche. Dziecko zostało zawinięte w partyturę symfonii Beethovena i po katastrofie statku, zostało uratowane jako ostatnie. Do łodzi ratunkowej zostało wciągnięte przez naukowca, który bardziej znał się na książkach niż na ludziach, Charlesa Maxima. Z przypiętej na piersi kartki z cyfrą „1” naukowiec wywnioskował, że dziecko miało zapewne jakiś rok. Postanowił zatrzymać dziewczynkę. Dał jej nie tylko dzień urodzin, ale również imię. W londyńskim domu pełnym książek szybko doczekał się wizyty panny Eliot z Krajowego Urzędu Opiekuńczego, która zapowiedziała częste kontrole i obserwację opieki nad podopieczną. Zdaniem panny Eliot mężczyzna przecież nie może opiekować się dzieckiem.

     Lata jednak minęły, Sophie w wieku siedmiu lat, była osobą wysoką, hojną, oczytaną i niezdarną. Panna Eliot nadal przychodziła raz w tygodniu, aby zaradzić „problemom”, których nie zauważali ani Charles ani Sophie. Nie przeszkadzał im stos książek, bałagan, łuszcząca się farba, brak talerzy, normalnych posiłków. Przed ósmymi urodzinami Sophie poprosiła Charlesa o spodnie, czym panna Eliot była wstrząśnięta. Sophie uparcie jednak twierdziła, że jej matka chodziła w spodniach. Dziewczynka wierzyła, że pamięta matkę wyraźnie i to, jak leżała na drzwiach, które unosiły się na wodach kanału La Manche. Wierzyła, że matka żyje i że kiedyś po nią przyjedzie, albo ona pojedzie do niej. W każdym bądź razie bardzo dobrze pamiętała nazwę zatopionego statku podczas sztormu. 

   Panna Eliot nie znosiła ani Charlesa, ani Sophie. Ciągle narzekała i doszukiwała się błędów. Na dziewiąte urodziny Sophie poszła z Charlesem na koncert. To był przełom w jej życiu, bowiem zakochała się w dźwiękach wydobywanych przez wiolonczelę. Dzięki Charlesowi Sophie podjęła naukę gry na wiolonczeli. Dziewczynka często wychodziła na dach i grała. Na jedenaste urodziny Charles pomalował stary futerał na czerwono. Z okazji dwunastych urodzin dostała dwanaście książek, po jednej na każdy rok. Tego dnia przyszedł też list z Krajowego Urzędu Opiekuńczego podający w wątpliwość ekstrawaganckie wychowanie młodej damy. Kiedy wiadomo już, że Sophie grozi zabranie do sierocińca, dziewczynka wraz Charlesem ucieka do Paryża, w czasie której ma nadzieję odszukać matkę. Pomoc i zrozumienie znajduje tylko w bandzie banitów i sierot takich jak ona, grupie zagubionych dzieci żyjących jak dzikusy między dachami miasta. 

   Cudowna, magiczna książka z licznymi odniesieniami do literatury pięknej i życiowymi mądrościami. Sophie jest silną, mądrą i odważną dziewczynka, która wychowana została przez ekscentrycznego mężczyznę. Charles nie nauczył jej wiele o tym, jak być konwencjonalnym i poprawnym, ale potrafił wpoić jej zamiłowanie do książek, przyrody, muzyki oraz wychować na osobę lojalną, odważną i niezależną. To książka, którą można delektować się niezależnie od wieku. Autorka zręcznie wprowadza w tekście krytyczne komentarze na temat tego, jak traktujemy sieroty, i jak tłumimy, my dorośli, wyobraźnię u małych dzieci. 

    Powieść wydaje się znakomitym prezentem dla dziewczynki, ale równie dobrze zafascynowani nią będą starsi wiekiem czytelnicy. To urocza i fascynująca powieść.

Katherine Rundell, Dachołazy, wydawnictwo Poradnia K, wydanie 2017, tytuł oryginalny: Rooftoppers tłumaczenie: Tomasz Bieroń, okładka miękka, stron 264.