Cykl Diablęta z Hallstead Hall - inspiracje Sabriny Jeffries.

Hallstead Hall czy Halstead Hall innymi słowy pisane przez jedno czy przez dwa „l”. Na okładkach anglojęzycznych jest Halstead Hall. Wychodzi jednak na to, że przez jedną literkę, choć ja już pozostanę przy dwóch, tak jak to jest w polskiej edycji. Halstead[1] to wieś w Anglii położona 27 kilometrów na południowy wschód od centrum Londynu, w Kencie, w dystrykcie Sevenoaks. Rzeczywiście też istnieje rezydencja Halstead Hall, należąca na początku XIX wieku do mężczyzny nazywanego Harry Stoe Man, który nie znosił jak mieszkańcy wioski czerpali wodę z jego stawu. Ludzie nie darzyli go sympatią. Jeszcze w 1897 roku staw stanowił główny zapas wody dla wioski. 

 

Knole House, źródło

Knole House, źródło

Knole House, źródło

Pierwowzorem posiadłości lorda Oliviera stał się dla Sabriny Jeffries Knole House w Kencie[2]. To wiejska rezydencja w parafii Sevenoaks, jeden z największych angielskich domów. Kiedy Arcybiskup Canterbury Thomas Bourchier[3] kupił Knole, wówczas wcześniejsza średniowieczna skromna posiadłość uległa rozbudowaniu. Główne zmiany nastąpiły między 1456 a 1486. Arcybiskup Canterbury Thomas Cranmer[4] chcąc zaskarbić sobie życzliwość króla, przekazał w darze posiadłość Henrykowi VIII, któremu bardzo się podobała. Henryk VIII polował na tych terenach, a potem również tu gościła Elżbieta I. Knole House pozostawał w rękach królewskich, dopóki Elżbieta I nie wynajęła go swemu kuzynowi Thomas’owi Sackville’owi[5]. Od 1603 roku rezydencja była już jego własnością. Sackville rozbudowywał to miejsce w stylu jakobińskim[6], a przez kolejne 400 lat posiadłość była w rękach jego potomków. Pojawiły się meble, tkaniny i kolekcje obrazów. W 1946 roku dom nabył Narodowy Fundusz na Rzecz Renowacji Zabytków (National Trust). Większość pokoi została wydzierżawiona przez rodzinę Sackville’ów. Około 20 pokoi jest otwartych dla zwiedzających. Knole House było także inspiracją dla Wirginii Woolf, gdy pisała powieść Orlando. 

jedna z sypialni w Knole House, źródło

in the Ballroom, Knole House, źródło

Knole House, park, źródło

Knole House, źródło

Narodowy Fundusz na Rzecz Renowacji Zabytków sądzi, że Knole House mogła być tak zwanym domem kalendarza: miał 365 pokoi, 52 schody, 12 wejść i 7 dziedzińców. Podczas gdy liczba pokoi jest prawie zbliżona, to liczba klatek schodowych została zredukowana poprzez liczne wewnętrzne remonty i zmiany. Sformowanie „dom kalendarza” używa również w swoich powieściach Sabrina Jeffries przy opisie Halstead Hall. Knole ma również bardzo duży ogród otoczony murem oraz ogromny park jeleni. 

Goodwood House, Sussex, źródło

Z kolei pierwowzorem Marsbury House z Zalotów Gabriela jest Goodwood House[7] w Sussex, rezydencja wybudowana za panowania Jakuba I.  Pierwszy książę Richmond odwiedził to miejsce w roku 1689, gdy miał tylko 17 lat i regularnie tu bywał. Nabył  posiadłość w roku 1697. Od tamtej pory posiadłość należy do jego potomków, ale udostępniana jest zwiedzającym.

trzech braci Barry: Hellgate, Newgate, Cripplegate, źródło

Przejdźmy do bohaterów, jakich poznaliśmy na kartach powieści cyklu Diablęta z Halstead Hall. Inspiracją do napisania książek o rodzinie Sharpe’ów dla Sabriny Jeffries było życie Richarda, 7. hrabiego Barrymore, który żył w latach 1769 -1793[8]. Umarł mając zaledwie 24 lata, ale choć jego życie było krótkie to bardzo intensywne. Był najstarszym synem 6. hrabiego Barrymore, także Richarda i Amelii (Emily) Stanhope, trzeciej córki 2. hrabiego Harrington. Richard miał jeszcze dwóch braci i siostrę. Odziedziczył tytuł mając zaledwie 4 lata po śmierci ojca w 1773 roku. Jego matka zmarła, gdy miał 11 lat. Rodzeństwem trochę zajmowała się babka, hrabina Harrington, która rozpieszczała i pobłażała wnukom, ale ona również zmarła, gdy Richard miał 14 lat.  Wkrótce po tym został wysłany do Eton. 

Rodzeństwo wskutek poczynionych zaniedbań wychowawczych uważane było za ekscentryków, a każde z nich w towarzystwie zyskało swój przydomek. Najstarsza Caroline (1768 - ?) nazywana była „Billingsgate”, ze względu na jej wulgarny język (ponoć wyrażała się jak przekupka). Richard był znany, jako „Hellgate” w uznaniu jego rozrzutności lub też „Rake of Rakes”, jego młodszy brat Henry (1770 – 1823) - „Cripplegate” (przez wrodzone zniekształcenie stopy), a najmłodszy brat Augustus (1773- 1818) zwany był jako „Newgate” od więzienia Newgate w Londynie, w którym nigdy nie był a „kwaterowało” między innymi dłużników[9]. 

Śmierć hrabiego Barrymore, źródło

Hrabia Barrymore w wieku 18 lat założył własne stajnie koni wyścigowych i słynął jako znakomity jeździec. W wieku 20 lat założył teatr, który zbudował w Wargrave w Berkshire, gdzie spędził dzieciństwo i okres dorastania. Uważany był za bystrego, kreatywnego, pełnego energii młodego mężczyznę. Był sportowcem, pasjonował się jazdą konną, boksem i szermierką. Zaledwie jednak potrzebował kilku lat, aby przegrać 300 tysięcy funtów. Utrzymywał kontakty ze złodziejami i bywał w podejrzanych miejscach w Londynie. Znanym wyścigiem był ten między nim, a kapitanem Parkhurstem, który miał miejsce 16 kwietnia 1790 roku (30 jardów[10] prosto, naokoło drzewa i z powrotem). Na wyścigu tym miał pojawić się Książę Walii. Innym znany wyścig odbył się z Panem Bullock’em w Brighton, który chciał sam przekonać się o zręczności Barrymore’a. Zaproponował mu wyścig na długości 100 jardów, pod warunkiem, że dostanie fory o długości 35 jardów. Barrymore pozwolił mu wybrać ulicę, przeliczył się jednak, bo choć zbliżył się do Bullocka, to jednak nie zdołał go wyprzedzić w wąskim przejściu ulicznym i przegrał. 

Lady Letitia Lade, obraz George'a Stubbs'a, 1793, źródło

Barrymore nie miał dobrej opinii. Należał do kilku klubów, odwiedzał tawerny, trudnił się hazardem i był kobieciarzem. W 1792 roku był już w poważnych tarapatach finansowych. Postanowił, więc się ożenić. Nie dziwiłoby to nikogo, gdyby poślubił bogatą dziedziczkę. Co prawda ponoć starał się o pannę Pensonby, ale jej ojciec nie wyraził zgodę na konkury ze względu na nieciekawą sytuację finansową hrabiego. Toteż Richard 7 czerwca 1792 roku poślubił Charlotte Goulding (1766-1832), siostrzenicę sławnej Letty Lade[11], która nie była ani bogata, ani dobrze urodzona. Prawdopodobnie mogło to być małżeństwo z miłości. Do sławnych wyczynów lady Latty Lade również nawiązuje w powieściach Sabrina Jeffries. Virginia miała z nią wygrać wyścig. Letitia (Laetitia, Letty) Lade pochodziła z nizin społecznych Dury Lane, a jej ojciec prawdopodobnie był „nosicielem” lektyki; miała być sługą w burdelu i kochanką przystojnego rozbójnika Johna Rann’a (skazany na karę śmierci 1774 roku). Potem nastąpił jej szybki awans po drabinie społecznej dzięki znajomości z księciem Yorku. Uchodziła za znakomitą amazonkę. Jej zamiłowanie do sportu i uroda została doceniona przez baroneta sir Johna Lade’a, który się w niej zakochał, a potem w 1787 roku poślubił. Nigdy jednak w towarzystwie nie zapomniano o jej przeszłości. Uwielbiała polowania i wyścigi konne, co prowadziło do licznych skandali towarzyskich. Zmarła w 1825 roku, jej mąż w 1838 roku.

The Boxing Baroness ('Lady Barrymore'), by Charles Williams, 1819 , źródło

Powracając do małżeństwa Barrymore’a z panną Goulding, Richard uzyskał zgodę opiekunów, ale unikając wymogów konwencji małżeńskiej (tu do końca nie znalazłam informacji dlaczego), zbiegł z ukochaną w kierunku Gretna Green. Nie wiadomo, czy tam przybyli, ale dowiedziono, że małżeństwo zostało zawarte legalnie, a wydarzenia wokół niego ku uciesze Berrymore’a spowodowały towarzyski skandal. Nie wiadomo też, czy małżeństwo było szczęśliwe. Znalazłam informację, że Charlotte prawdopodobnie uprawiała sparingi pięściarskie z mężem[12]. Nie wiem też czy tu nie ma całkowitej pomyłki, bowiem to Marry Ann Pearce (czasami Pierce) nazywana była „Lady Barrymore”[13], choć tytuł ten w ogóle jej się nie należał.  W młodości była piękna i była z 7. hrabią Richardem Barrymore. Ich stosunki prawdopodobnie zakończyły się wraz ze ślubem Richarda z Charlotte. Nazywano ją również „The Boxing Baroness”. Miała słabość do ginu, boksu, niejednokrotnie wdawała się w awantury i stawała przed sądem za naruszenie porządku publicznego. Reputację miała więc zrujnowaną. Marry Ann Pearce zwana „Lady Barrymore” nie miała w ogóle nic wspólnego z prawdziwą lady jaką była Charlotte Goulding. Biedna Charlotte pewnie przewróciła by się w grobie, gdyby wiedziała jaki popełnia się obecnie błąd. Nawet w nekrologu wydrukowanym w 1832 przypisywano jej znajomość pięściarstwa. 

Charlotte w niecały rok po zawarciu małżeństwa została młodą wdową. Obciążony ogromnymi długami, hrabia Richard Barry zdecydował się wstąpić do Royal Berkshire Militia[14]. 6 marca 1793 roku zginął w Folkestone od przypadkowego wystrzału ze swojego własnego muszkietu podczas eskortowania francuskich jeńców wojennych do Dover. Jego pogrzeb miał miejsce 17 maja w St Mary's Church w Wargrave. Jego spadkobiercą został brat Henryk znany jako „Cripplegate”, który zmarł w 1823 roku. Był bez grosza. 

Richard hrabia Barrymore zafascynował Sabrinę Jeffries, ponieważ był wszechstronnie utalentowany i romantyczny. Szkoda, że umarł w tak młodym wieku. Autorka wymyśliła, więc historię rodziny Sharpe’ów zabierając kilka szczegółów z życia rodzeństwa Barry’ów. Mamy, więc Oliviera, Jarreta, Minervę, Gabriela i Celię, którzy stracili rodziców dziewiętnaście lat wcześniej w tragicznych okolicznościach, w towarzystwie uchodzili za diablęta oraz babkę Hetty Plumtree, która dbała o zaspokajanie ich potrzeb, ale której pokłady cierpliwości się w końcu wyczerpały i postawiła szczególne ultimatum. 

Portrait of Hester Thrale and her daughter Hester , by sir Joshua Reynolds, ok. 1777, źródło

Odnalazłam również informację, że inspiracją do wykreowania postaci Hester Plumtree stała się rzeczywista Hester Lynch Thrale (1741-1821)[15], która pisała dzienniki i była mecenasem sztuki. Po tym jak jej ojciec John Salusbury zbankrutował, poślubiła 11 października 1763 roku bogatego piwowara Henry’ego Thrale[16], który dzięki temu poprawił swój status społeczny. Henry Thrale odziedziczył browar (Anachor Brewery) po swoim ojcu i podejmował ryzykowne przedsięwzięcia. Hester miała zdobywać kapitał od matki i przyjaciół, aby regulować powstałe długi. Mieli dwanaścioro dzieci, ale tylko cztery córki osiągnęły wiek dorosły.  Z jej dzienników wiadomo, że mimo, że nie było między nimi wielkiej namiętności, to wzajemny szacunek i miłość istniała. Po śmierci męża w 1781 roku, Hester zakochała się i w 1784 roku poślubiła włoskiego nauczyciela muzyki Gabriela Mario Piozzi, co nie spotkało się z aprobatą w towarzystwie. W 1786 opublikowała  Anecdotes of the late Samuel Johnson , a swoje listy w 1788 roku. Jej dzienniki znane są jako Thraliana i nie były publikowane aż do 1949 roku.

Jak widać  również autorzy odpowiedzialni za romanse historyczne starają się czerpać wiadomości i inspiracje z przeszłości, a szukanie informacji dla czytelników może stanowić niezłą zabawę. Na tym kończę moją przygodę z cyklem autorstwa Sabriny Jeffries Diablęta Halstead Hall. 

Z przymrużeniem oka - jeszcze inspiracje i męskie ucieleśnienia bohaterów powieści, odnalezione na Pintereście Sabriny Jeffries.

---

[1] Źródła: https://pl.wikipedia.org/wiki/Halstead_%28Kent%29  (dostęp 22.02.2016); https://en.wikipedia.org/wiki/Halstead,_Kent (dostęp 22.02.2016); http://www.bbc.co.uk/kent/content/articles/2006/04/11/off_beaten_track_halstead_feature.shtml (dostęp 22.02. 2016)
[2] Źródła: https://en.wikipedia.org/wiki/Knole_House (dostęp 22.02.2016); http://www.britainexpress.com/attractions.htm?attraction=290 (dostęp 22.02.2016); http://www.nationaltrust.org.uk/knole (dostęp 22.03. 2016) 
[3] Źródło: https://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_Bourchier_%28cardinal%29 (dostęp 21.02.2016). 
[4] Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Tomasz_Cranmer (dostęp 22.04.2016). 
[5] Źródło: https://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_Sackville,_1st_Earl_of_Dorset (dostęp 22.02.2016). 

[6] Styl jakobiński (jakobicki) jest drugim etapem stylu renesansowego (po stylu elżbietańskim) w Anglii. Nazwa powstała od imienia króla Jakuba I, który panował w Anglii latach 1603-1625. Połączenie manieryzmu flamandzkiego i niemieckiego, niż przejęcie stylu prosto z Włoch; wielkie rezydencje; arkady; kolumny i pilastry; ażurowe balustrady, stropodachy. Źródło: https://en.wikipedia.org/wiki/Jacobean_architecture (dostęp 22.02.2016). 

[7] Źródło: https://www.goodwood.com/goodwood-house/the-history/the-house.aspx#lYLjkFu8lPiboqBv.97 dostęp 22.02.2016). 
[8] Źródła: http://homepages.ihug.co.nz/~awoodley/regency/barry.html (dostęp 21.02.2016); https://pl.wikipedia.org/wiki/Richard_Barry (dostęp 21.02.2016); https://books.google.pl/books?id=jiIrAAAAYAAJ&pg=PA6&dq=Augustus+barry&lr=&as_drrb_is=b&as_minm_is=0&as_miny_is=1750&as_maxm_is=0&as_maxy_is=1825&as_brr=0&ei=EcNGS_mhEJuQywTM_8WcDg&cd=6&hl=pl#v=onepage&q=Augustus%20barry&f=false (dostęp 22.02.2016); https://reginajeffers.wordpress.com/2015/01/02/eccentrics-of-the-georgian-era-richard-barry-7th-earl-of-barrymore/ (dostęp 22.02.2016); http://www.berkshirehistory.com/bios/rbarry_eofb.html (dostęp 22.02.2016) 
[9] Źródło: https://books.google.ie/books?id=pgAnhYlGijgC&pg=PA65&hl=pl#v=onepage&q&f=false (dostęp 22.02.2016). 
[10] 1 jard= 0,9144 metra 
[11] Źródła:  http://www.regrom.com/2014/04/14/regency-women-of-character-letty-lade/ (dostęp 22.02.2016); http://georgianaduchessofdevonshire.blogspot.com/2009/01/tart-of-week-lady-letitia-lade.html (dostęp 22.02.2016) 
[12] Źródło: http://www.mystaffordshirefigures.com/blog/the-boxing-baroness (dostęp: 22.01.2016). 
[13] Źródło: https://georgianera.wordpress.com/2015/03/03/the-truth-about-lady-barrymore-the-boxing-baroness/ (dostęp 23.02.2016) 
[14] Royal Berkshire Militia – regiment milicyjny Berkshire działający w latach 1759- 1881.  Źródło: https://en.wikipedia.org/wiki/Royal_Berkshire_Militia (dostęp 22.02.2016). 
[15] Źródło: https://en.wikipedia.org/wiki/Hester_Thrale (dostęp 22.02.2016) 
[16] Źródło: https://en.wikipedia.org/wiki/Henry_Thrale (dostęp 22.02.2016).

film na youtube o Knole House - trwa ok. 15 minut