Elżbieta Sieradzińska, Cesaria Evora.

Gdy piszę opinię słucham to, co stworzyła swoim głosem i scenicznym zachowaniem Cesaria Evora. Nie sposób było nie powrócić do jej muzycznej twórczości, gdy zaczęłam czytać biografię autorstwa Elżbiety Sieradzińskiej. Letnia atmosfera zrobiła rownież swoje. Książka jest niezwykła, pisana z pasją, magią i z wielkim natężeniem wrażliwości. Autorka przedstawia Cesarię Evorę z Wysp Zielonego Przylądka w sposób naturalny, bez upiększeń i gloryfikacji. Pokazuje również, jaka była muzyka i śpiew piosenkarki: nacechowany melancholią i nostalgią, naznaczona cierpieniem i tęsknotą za czymś nieuchwytnym, tajemniczym, cudnym. To jej uczucia i kłopoty dnia codziennego uzewnętrzniały się przede wszystkim w muzyce. Z zamkniętymi oczami wyśpiewywała ból miłosnych zawodów, samotności, rozstania.

Kanwą książki stają się spotkania Elżbiety Sieradzińskiej z Cesarią Evorą, stąd też odtwarzane dialogi i zachowania obydwu pań. W książce odnaleźć można nie tylko losy Cesarii Evory, ale również trasy koncertowe, którym towarzyszyły często wystawy prac fotograficznych i rzeźbiarskich, udział w festiwalach, zachwyty krytyków i prasy. Odtwarza dni pieśniarki: ulubione potrawy, miejsca, alkohol, zamiłowanie do papierosów, związki z rodziną i mężczyznami, a nawet zmieniające się fryzury. Podkreśla, że Cize nie przepadała za towarzystwem kobiet, które wydawały jej się zbyt hałaśliwe i gadatliwe. Uważała, że wartościowe rozmowy może przeprowadzać głównie z mężczyznami. Wolała się jednak do nich nie przywiązywać ani wiązać jakichkolwiek nadziei. Chciała być niezależna, spotykać się z ludźmi i nie być traktowana według reguł, jakie obowiązywały na Wyspach Zielonego Przylądka. Nie chciała małżeństwa, bo nie pragnęła tego, aby rządził nią mąż. Nie przywiązywała również wagi do pieniędzy, które pożyczała i rozdawała, a pieniądze często kończyły się przed wydaniem kolejnej płyty czy rozpoczęciem nowej trasy koncertowej. Autorka biografii przedstawia również fonograficzny dorobek Cesarii Evory, ważne piosenki i występy, charakter kulturowy, podróże, przeboje, duety, nagrody, składy zespołów, z którymi występowała. Wielokrotnie przytacza wspomnienia znajomych i przyjaciół piosenkarki.  Charakteryzuje jej stosunek do polityki i polityków.

Dziennikarze często zastanawiali się, dlaczego Cesaria Evora występowała boso. Prosta odpowiedź, że Cesaria całe życie chodziła boso i to lubiła, nie była dla nich przekonywująca. Woleli teorię, że zachowanie takie wynika z solidarności z ubogimi rodakami. Z drugiej strony powstał wizerunek Cesarii Evory, jako silnej i mądrej kobiety. 

Autorka odtwarza również ostatnie miesiące życia chorej pieśniarki. Przedstawia artystów wzorujących się i nawiązujących do jej twórczości. To biografia, która nie jest sucha opowieścią i którą zwolennicy muzyki, jaką wykonywała Cesaria Evora powinni z pewnością przeczytać. 

Książka zyskała staranną oprawę graficzną, a krótkim rozdziałom towarzyszą liczne zdjęcia.  Do pozycji dołączone zostało kalendarium, dyskografia, bibliografia oraz przypisy do poszczególnych rozdziałów.

Jestem muzycznie oczarowana.

 

Elżbieta Sieradzińska, Cesaria Evora, wydawnictwo Marginesy, wydanie 2015, okładka twarda, stron  456.

Elżbieta Sieradzińska –  romanista z zamiłowania i wykształcenia, tłumacz z francuskiego w nocy, dyrektor  Miejskiej Biblioteki Publicznej w Mińsku Mazowieckim w dzień, od lat przełamuje stereotypy w postrzeganiu roli biblioteki w życiu lokalnej społeczności. Trekker z zachwytu Nepalem i Himalajami. Na pewnym życiowym zakręcie spotkała muzykę Cesárii Évory i Cabo Verde i dla nich zdradziła nie tylko góry, ale także Awinion i Prowansję. Z serca i duszy muzyk, wokalistka, kompozytorka, autorka tekstów w języku polskim, francuskim i kreolskim.