Sarah Waters, Ktoś we mnie.

Anglia. Dwa lata po zakończeniu II wojny światowej. Lato. Czterdziestoletni kawaler, doktor Faraday zostaje poproszony przez swojego wspólnika do zastąpienia do podczas wezwania na wizytę do pacjenta. Udaje się do posiadłości Hundreds Hill, która od pokoleń należała do rodziny Ayersów. Po raz pierwszy zjawił się tam z matką, jako dziesięcioletni chłopak, gdy właściciele majątku pułkownik i pani Ayers organizowali piknik. Wówczas towarzyszyła im malutka córeczka Susan, której życie szybko zgasło. Niegdyś zresztą matka Fardaya była tu piastunką. Wówczas posiadłość była zadbana, pełna przepychu, piękna i czaru. Gdy po prawie trzydziestu latach Faraday staje przed domem brakuje mu tchu i doznaje wstrząsu na widok obrazu obecnego stanu budowli. Nie miał on nic w sobie z dawnej świetności. Gregoriański dom rozpadał się, kruszył, był zaniedbany do granic możliwości, a rozciągający się wokół ogród był zarośnięty i tworzył jedynie plątaninę chaszczy. W domu Faraday poznaje jego mieszkańców: starszą panią Ayers, jej dorosłych dzieci Caroline i Rodericka oraz piętnastoletnią jedyną stałą służącą Betty. Od tego spotkania doktor Faraday stanie się częstym gościem domu, nie tylko ze względu na to, że stanie się lekarzem rodziny, ale również, dlatego, że będzie wtajemniczony w rodzinne sekrety.
 

Akacja powieści toczy się powoli, bez pospiechu, a narratorem jest doktor Faraday. Autorka dość drobiazgowo oddała świat widziany oczami mężczyzny i uczucia, jakimi nim targały. Jest wnikliwym obserwatorem zachowań ekscentrycznej pani Ayers, obciążonego utrzymaniem domu rannego podczas wojny Rodericka i niezależnej, acz niedbającej o siebie i wątpliwej urody starszej Caroline. Zauważa, że to dom wysysa z jego mieszkańców wszystkie siły witalne.  W dodatku od wypadku z psem podczas organizowanego skromnego przyjęcia dla sąsiadów zaczynają się dziać dziwne rzeczy mające wpływ na nerwową atmosferę i zachowanie poszczególnych członków rodziny.

Waters próbuje w powieści stworzyć mroczny klimat na wzór dawnych powieści gotyckich. Udaje jej się to poprzez stworzenie odpowiedniego nastroju, charakterystyk bohaterów i do końca niejasnego zakończenia. Autorka na przykładzie rodziny Ayersów przedstawia również zmiany, jakie zachodziły w społeczeństwie angielskim po zakończeniu II wojny światowej. Wiele możnych i arystokratycznych rodzin wówczas nie wytrzymało próby czasu i ubożało, wyprzedawało swoje ziemie i cenne przedmioty. Wpojona niegdyś duma, niezależność i wyniosłość nie pozwalały się skarżyć na los. 

Książka podobała mi się, właściwie nie mogłam się od niej oderwać głodna znajomości zakończenia, ale jestem pewna, że nie wszystkim przypadnie do gustu. Mogą rozczarować brak akcji i zbyt rozwlekłe dywagacje narratora, mimo to można ją określić, jako dość dobrą lekturę. Moim zdaniem jest to też dość dobra podstawa do scenariusza filmu.

 


Sarah Waters, Ktoś we mnie, wydawnictwo Prószyński i S-ka, październik 2009, przełożyła Magdalena Moltzan - Małkowska, okładka miękka, stron 467.